Δυστυχώς, όλα τα παραπάνω δεν είναι διηγήματα επιστημονικής φαντασίας!! Ισχύουν εδώ και χρόνια, τουλάχιστον στον γυναικείο πληθυσμό! Ιδού ή απόδειξη:
'Όταν γεννιουνται οι γυναικες, κ ειναι νεογεννητα μωρα ακομα,
τους βαζουν στο μυαλο ενα τσιπάκι,
που τις κανει να κανουν αποκλειστικο σκοπο της ζωης τους το γαμο.
Καποιες, καταφερνουν κ το βρισκουν και στη συνεχεια το βγαζουν,
με αποτελεσμα χωρις τσιπακι να κανουν αποκλειστικο σκοπο της ζωης τους
την απολαυση του σεξ και του ανδρικου μοριου......
......αυτες ειναι οι λεγομενες "ξετσίποτες."'
(Αγνώστου)
Το δικό μου σχόλιο;;
Γυναίκες όλου του κόσμου... ΞΕΤΣΙΠΟΘΕΙΤΕ!!!
Έβγαλα το video με τη Scarlett Johansson, γιατί θυμήθηκα ότι και η θρησκεία μας συμφωνεί με τα παραπάνω! Το λένε και οι Παπαροκάδες!!! :-)
19 σχόλια:
Επίσης θα μπορούσε να υπάρξει και ο πιο κάτω διάλογος μεταξύ ανδρών:
-Ρε συ, μήπως σε απατά η γυναίκα σου;
-Αποκλείεται, την έχω τσιπαρισμένη!
Πολύ σωστά! Η τεχνολογία προς όφελος του ανθρώπου! Αντί να φωνάζουμε κατά των microchips, θα μπορούσαμε να τα hackαρουμε κι όλας για να τα βελτιώσουμε ή να τα προσαρμόσουμε στα μέτρα μας!
Α ρε Cybergoulion! Από μικρός φαινόσουν ότι τα πας καλά με την τεχνολογία! :-)
Κάλε μου φίλε Θέμη. Όταν ο γκρίζος κρόταφος, η κοινωνική θέση και το χρήμα αρχίσουν να αποτελούν γνήσια χαρακτηριστικά γοητείας και για τις γυναίκες, έχεις να δεις ξετσιπάρισμα που θα τρομάξει το μάτι σου.
Πάντως κι αυτή η πόρωση με το σεξ και την αέναη εναλλαγή ερωτικών συντρόφων είναι πολύ κουραστική. Όταν ανοίγεις την τηλεόραση στην αρχή κάνεις ζάπινγκ να δεις τι παίζει αλλά κάποια στιγμή θα πρέπει να το αφήσεις σε ένα κανάλι. Διαφορετικά θα καταλήξεις να μη δεις τίποτα σε όλη σου τη ζωή παρά μόνο ένα συνοθύλευμα από κινούμενες εικόνες.
Χρύσα
Καλή και πάνσοφη μου Χρύσα, δε διαφωνώ και προς θεού(!), δεν είμαι υπέρ της ασύστολης εναλλαγής ερωτικών συντρόφων με μόνο σκοπό την ικανοποίηση των σεξουαλικών ενστίκτων και αναγκών! Όχι από σεμνοτυφία, αλλά επειδή ακριβώς φθείρει τον ψυχισμό και οδηγεί στην απώλεια του συναισθηματικού κόσμου του ανθρώπου, με όλα όσα αυτό συνεπάγεται για την ποιότητα της ζωής του γενικότερα.
Αλλά το "ανέκδοτο" σατιρίζει κυρίως το άλλο άκρο, αυτό που όλοι γνωρίζουμε και έχει τις ίδιες ή και χειρότερες συνέπειες από αυτές που ανέφερα παραπάνω... Δηλαδή την ανησυχία που διαιωνίζεται από γενιά σε γενιά, από μάνα σε κόρη, από γυναίκα σε γυναίκα: Το αιώνιο ερώτημα που γίνεται αυτοσκοπός: "Πότε θα γίνω μάνα;" Και μπροστά στο άγχος αυτό, οι βιαστικές επιλογές της γυναίκας, οι συμβιβασμοί και η υποκρισία, μπορεί να έχουν εξίσου καταστροφικές συνέπειες, για τις ίδιες, τους συντρόφους και τα παιδιά τους...
Τά τελευταία όμως χρόνια ή γυναίκα θέλει καί τήν καλλίτερη δυνατή περίπτωση, έναν πλούσιο δηλαδή καί εί δυνατόν καί διάσημο. Αποτέλεσμα, επειδή κάτι τέτοιο είναι αδύνατον, μεγάλος αριθμός γυναικών δέν θά νοιώσει ποτέ τήν χαρά τής μητρότητος.
Σ' ευχαριστώ για το σχόλιο. Ναι, ή αυτό θα γίνει (δε θα γευτούν τη χαρά της μητρότητας), ή δε θα γευτούν τα παιδιά τους τη χαρά της οικογένειας.
Ολοένα και περισσότερες γυναίκες σκέφτονται να κάνουν παιδί ακόμα και εκτός οικογένειας. Άκρως εγωιστική νοοτροπία, λες και το παιδί θα τις κάνει "πραγματικά" ευτυχισμένες (που πολύ αμφιβάλλω)... Αλλά ακόμα κι έτσι να γίνει, το παιδί σίγουρα θα προτιμούσε μια πιο "υγιή" προσαρμογή στον παράλογο κόσμο των ανθρώπων...
Για να λέμε όμως και του στραβού το δίκιο, υπάρχει και στους άντρες το άγχος του γάμου. Έχω βαρεθεί να βλέπω ζευγάρια που δεν έχουν τίποτα κοινό, κανένα σημείο επαφής, που μοιάζουν σαν να πήραν δύο ανθρώπους και να τους έβαλαν να κάθονται μαζί, έτσι.. χωρίς λόγο! Απλά για να μην είναι μόνοι... για να κάνουν τη χάρη στη φουκαριάρα τη μάνα τους... για να κάνουν τη χάρη στην κοινωνία!!!
Όσο για τον πλούσιο γαμπρό, απλά θα προσθέσω ότι μετράει τόσο, όσο μετράει και για τους άντρες μια πλούσια νύφη... Κι εντάξει, μπορώ να το κατανοήσω αυτό και να βρω ελαφρυντικά... Ο τσιγκούνης άνθρωπος (άντρας ή γυναίκα) είναι ότι χειρότερο μπορεί να σου συμβεί! Ένας τσιγκούνης άνθρωπος, είναι τσιγκούνης και στα αισθήματα, δε θέλει να μοιράζεται, είναι καχύποπτος, με μια λέξη είναι "κακός" άνθρωπος! Ένας πλούσιος άνθρωπος, δίνει την εντύπωση στη γυναίκα ότι της παρέχει σιγουριά και ότι εξασφαλίζει ως ένα βαθμό αυτά που χρειάζεται για την ανατροφή, την πρόοδο και το μέλλον των παιδιών τους, ακόμα και στην περίπτωση που ο γάμος "ατυχήσει" (το παιδί πάει στη μάνα και η διατροφή στον μπαμπά :-)). Από αυτήν την οπτική, ένας πλούσιος τσιγκούνης, είναι καλύτερος (ή λιγότερο χειρότερος) από έναν φτωχό τσιγκούνη!
Το σίγουρο είναι ότι οι ανθρώπινες σχέσεις ήταν, είναι, και θα είναι, πολύ εύθραυστες...
Και κλείνω με μια σημαντική λεπτομέρεια που δεν πρέπει να ξεχνάμε: Οι ανθρώπινες σχέσεις και ιδιαίτερα οι ερωτικές, δεν είναι προσωπική υπόθεση.. αλλά διαπροσωπική• με λίγα λόγια, ευθύνες έχουν πάντα και οι δύο στο πως διαμορφώνεται μια κατάσταση (ευχάριστη ή δυσάρεστη)...
Ευχαριστώ
Τι να σου πω βρε Θέμη, εγώ αυτό το "πότε θα γίνω μάνα" δεν πρόλαβα να το ζήσω. Έτσι, μόνο εικασίες μπορώ να κάνω. Ας πούμε, σκέφτομαι ότι η γυναίκες καλό είναι να κάνουν παιδιά σχετικά νέες, γιατί έτσι γεννουν παιδιά πιο υγιή και οι ίδιες μπορούν να τα μεγαλώσουν καλύτερα. Πρώτο παιδί στα 45 για γυναίκα έχει δραματικά μεγαλύτερες πιθανότητες για αποβολή και για διάφορα σύνδρομα. Ίσως να παίζει ρόλο η έννοια της κοινωνικής καταξίωσης που νοιώθει η γυναίκα όταν γίνεται σύζυγος και μητέρα που έχει τις ρίζες της βαθειά μέσα στο χρόνο και την κουλτούρα του ανθρώπινου είδους (βλ. the reproduction of motherhood της Nancy Chodorov το οποίο αν θες στο δανείζω). Ίσως να παίζει ρόλο το γεγονός ότι οι γυναίκες είναι πιο κοινωνικές και δεν θα ήταν καθόλου ικανοποιημένες να γεράσουν μόνες σαν τον κούκο με μια γυναίκα να τις φροντίζει επί πληρωμή. Δεν ξέρω...
θέμη, συμφωνώ απόλυτα μαζί σου. Δυστυχώς, όμως, οι περισσότεροι άνθρωποι δεν σκέφτονται έτσι. Για μένα ένα παιδί είναι πραγματικά ευτυχία όταν όμως είναι καρπός μιας υγιούς σχέσης του ζευγαριού και όχι αυτοσκοπός. Στην εποχή μας έχουμε φτάσει στο σημείο να αδιαφορούμε για τον άνθρωπο που έχουμε δίπλα μας και να τον βλέπουμε αποκλειστικά ως "μηχανή αναπαραγωγής" του τροφαντού και ροδαλού μωρού που, ποιός ξέρει,πόσα κόπλεξ μας και εγωισμούς ικανοποιεί η γέννησή του. Μακάρι οι άνθρωποι να γεννούσαν παιδιά επειδή πραγματικά αισθάνονται ερωτευμένοι με τον σύντροφό τους και είναι ικανοί να προσφέρουν αγάπη στα παιδιά τους. Όσο για τις εγκυμοσύνες γυναικών σε κάπως πιο προχωρημένες ηλικίες (μετά τα 37 ή 38), τις περισσότερες φορές δεν νομίζω να είναι επιλογή τους λόγω καριέρας. Είτε δεν βρήκαν τον κατάλληλο σύντροφο μέχρι τότε (απόλυτα φυσιολογικό με τη σύγχρονη κρίση των σχέσεων) είτε ανήκουν στην κατηγορία των γυναικών που δεν είναι τόσο ευνοημένες για "να πιάνουν παιδιά με τη μυρωδιά" και έχουν ταλαιπωρηθεί χρόνια με εξωσωματικές και άλλες ψυχοφθόρες θεραπείες
Αγαπητή Ανώνυμη1:
Αυτά περί ηλικίας τα καταλαβαίνω, καθώς και επιστημονικά έχουν αποδειχτεί, αλλά προκύπτουν και ηθικά διλλήματα όταν πρόκειται να γεννηθεί ένα παιδί από γονείς αρκετά μεγάλης ηλικίας...
My point of view είναι ότι διαφωνώ με την άποψη που θέλει τις γυναίκες (ή και τους άντρες ως ένα βαθμό) να αγχώνονται και να φοβούνται μήπως χάσουν το τρένο... Δε φταίει η γυναίκα γι αυτό! Πιστεύω πως πρέπει να αλλάξει η ψυχοσύνθεση ολόκληρης της κοινωνίας για να ξεφύγουμε από τη μιζέρια και την κατάρα του "Πατρίς - Θρησκεία - Οικογένεια"...
Η ζωή είναι τόσο ωραία, τόσο μικρή, και τόσο απρόβλεπτη... που πραγματικά είναι κρίμα αντί να τη χαιρόμαστε, είτε ατομικά, είτε παρεΐστικα είτε ερωτικά και συντροφικά, να μιζεριάζουμε τους εαυτούς μας και τους γύρω μας, επειδή δεν ξέρουμε να τη ζούμε!!!
Αυτό που έχω παρατηρήσει είναι, ότι όσες γυναίκες ένιωθαν "δυστυχισμένες" από τη ζωή τους επειδή δεν είχαν παντρευτεί ή επειδή δεν είχαν κάνει παιδί, το ίδιο δυστυχισμένες (και ακόμα χειρότερα) ήταν και αργότερα, όταν τελικά "κατάφεραν" επιτέλους το στόχο τους! (Παρακαλώ πολύ να με διαψεύσει όποια μπορεί).
Και κάτι τελευταίο, αγαπητή Ανώνυμη1: Αφήνεις να εννοηθεί ότι η γυναίκα θα γεράσει μόνη της σαν τον κούκο... Δηλαδή θεωρείς δεδομένο πως ακόμα και αν παντρευτεί η γυναίκα, ο άντρας θα φύγει πρώτος!! Όσο κι αν δε μου αρέσει αυτό που λες, συνήθως είναι αλήθεια..
Τι σχέση έχει να κάνει όμως αυτό με την ύπαρξη παιδιού ή όχι; Δε φαντάζομαι να σκέφτεσαι τα "παιδιά" τόσο συμφεροντολογικά.. ως "επένδυση" για το "δικό σου" μέλλον;;;;(!!!!)
P.S. Σ' ευχαριστώ για την ευγενική σου χειρονομία σχετικά με το "the reproduction of motherhood" της Nancy Chodorov. Αν και το θέμα ξεκίνησε από ένα αστείο, το έχουμε σοβαρέψει αρκετά!!! :-). Κάπου βρήκα ένα preview του τίτλου και ίσως ασχοληθώ μαζί του, για να ενημερωθώ για τις ρίζες της ανθρώπινης κουλτούρας! :-)
Για να μην το ξεχάσω κι όλας, το preview ειναι εδώ: http://books.google.gr/books?id=pLhb4dAWIAgC&printsec=frontcover&dq=reproduction+of+motherhood+nancy+chodorow
Αγαπητή/έ Ανώνυμη/ε 2, χαίρομαι πολύ που πραγματικά συμφωνούμε! Τώρα για το άλλο που λες σχετικά με ζευγάρια που αγαπιούνται, αλλά ταλαιπωρούνται χρόνια και δυσκολεύονται να κάνουν παιδί, είναι ένα άλλο θέμα, πολύ συχνό στην εποχή μας (του άγχους και της έλλειψης χρόνου), και μάλιστα πολύ λεπτό...
Δε ξέρω τι θα έκανα σ' αυτήν την περίπτωση.. Σίγουρα θα στεναχωριόμουν, αλλά πιστεύω πως κάποια στιγμή θα το έπαιρνα απόφαση και θα μπορούσα να ζήσω ευτυχισμένος που τουλάχιστον είχα την τύχη να είμαι με τη γυναίκα που αγάπησα.. Αρκεί φυσικά να ένιωθε κι αυτή το ίδιο για μένα :-). Και τέλος, αν ένα ζευγάρι αγαπά τόσο πολύ τα παιδιά και την οικογένεια, και είναι και καλοί άνθρωποι, τότε υπάρχουν κι άλλες επιλογές να το αποκτήσουν.. δύσκολες μεν, αξιοθαύμαστες δε! Η Madonna εχει υιοθετήσει 2 ή 3?? :-)
Το έχουμε εξαντλήσει το θέμα νομίζω... το ξεσκίσαμε το ανεκδοτάκι...:-( Κι ήταν τόοοσο καλό!!! :-)
Να πάρει, παρόλη τη σοφία μου, ξέχασα να βάλω το όνομά μου και έγινα Ανώνυμη 1. Τεσπα.
Ας αρχίσουμε με τη βιολογία. Τόσο ο άνδρας όσο και η γυναίκα είναι φτιαγμένοι για το σεξ και τον έρωτα (σωματικά και ψυχολογικά) και μόνο ένας παράφρων χριστιανός θα είχε το θράσσος να προτείνει μια ζωή αποχής και εγκράτειας. Από την άλλη μεριά, οτι το γυναικείο σώμα είναι φτιαγμένο για την εγκυμοσύνη, τον τοκετό, τον θηλασμό και την φροντίδα του βρέφους, αλλά ακούω κάτι φωνές όπως η δική σου να προτείνουν μια ζωή αποχής από κάτι που υπαγορεύεται από το ίδιο το σώμα.
Εσένα, τι σε κάνει να πιστεύεις ότι το σεξ είναι πιο ενδιαφέρον και σημαντικό από το να έχεις παιδιά? Όπως είδες εσύ γυναίκες οι οποίες έκαναν παιδί και δεν βρήκαν την ευτυχία, έχω δει εγώ άτομα που πηδούσαν αβέρτα και δεν βρηκαν την ευτυχία ή βρήκαν τον έρωτα της ζωής τους και πάλι δεν βρήκαν την ευτυχία.
Θα μου πεις που είναι η ευτυχία? Όταν ήμουν μικρή νόμιζα ότι ευτυχία είναι να τρώω άπειρα παγωτά το καλοκαίρι και να ξοδεύω ένα μισθό στο λούνα πάρκ. Σήμερα λένε μερικοί με στόμφο ότι η ευτυχία βρίσκεται στη φιλοσοφία και στην στάση ζωής. Και είναι αλήθεια ότι τα ανωτέρω διαρκούν κάπως περισσότερο. Μέχρι να σε βαρέσει το αλτσχάιμερ και να σου κουνήσουν κι αυτά το μαντήλι.
By the way, με παρέες και τέτοια δεν την βγάζεις στα γεράματα. Αν δεν έχεις γύρω σου νέους ανθρώπους να σε γεμίζουν ζωντάνια, μαραζώνεις. Ο αυστηρός διαχωρισμός των γενεών (τα παιδιά μαζί, οι έφηβοι μαζί, οι νέοι μαζί, οι ενήλικες μαζί, οι μεσήλικες μαζί και οι γέροι μαζί), ως απότοκο της διάλυσης της οικογένειας είναι μια μη φυσιολογική κατάσταση που έχει αρνητικές συνέπειες για όλα τα εμπλεκόμενα μέρη.
Τέλος, αυτά περί φυσιολογικού τρόπου μεγαλώματος κλπ τα ακούω βερεσέ. Φυσιολογικός είναι ο τρόπος ο οποίος εμπεριέχει αγάπη και δεν αποκλίνει τόσο δραματικά από τη νόρμα ώστε να σε καθιστά φρικιό.
Χρύσα
Δεν συμφωνώ καθόλου με αυτά που λέει ο Ανώνυμος 2. Η φύση δεν χρειάζεται υγιείς σχέσεις προκειμένου να δημιουργήσει παιδιά και τα παιδιά δεν χρειάζονται ως άλλοθι μια υγιή σχέση. Με την σούπερ εξιδανίκευση της ιδέας του έρωτα που ξεκίνησε από την εποχή του ρομαντισμού, ξεκίνησε και μια αντιστροφή του μοτίβου οικογένεια που ξεκίνησε την ύπαρξή του ως ο ασφαλής χώρος γέννησης και ανατροφής των τέκνων.
Έχω βαρεθεί να ακούω κλισεδιές του τύπου " Για μένα ένα παιδί είναι πραγματικά ευτυχία όταν όμως είναι καρπός μιας υγιούς σχέσης του ζευγαριού και όχι αυτοσκοπός." ή "Μακάρι οι άνθρωποι να γεννούσαν παιδιά επειδή πραγματικά αισθάνονται ερωτευμένοι με τον σύντροφό τους και είναι ικανοί να προσφέρουν αγάπη στα παιδιά τους." ή "πόσα κόπλεξ μας και εγωισμούς ικανοποιεί η γέννησή του."
Δηλαδή το να γεννήσεις ένα παιδί ως επιστέγασμα της τέλειας (σύμφωνα με διάφορα φαντασιακά πρότυπα) σχέσης σου εμπεριέχει τον αλτρουισμό? Ή το καημένο το παιδί, το οποίο θα πρέπει να ανταποκριθεί στην εικόνα του επιστεγάσματος της τέλειας σχέσης που μεγάλωσε μέσα στις τέλειες συνθήκες, δηλαδή σε ένα φαντασιακό δημιούργημα του συνδυασμένου υπερεγώ των γονέων του θα πρέπει να νοίωθει ευλογημένο από το θεό, ή κάτι τέτοιο?
Κορίτσια χαλαρώστε... κάθε άνθρωπος έχει τα δικά του πιστεύω και προτεραιότητες στη ζωή και η κατάθεση των απόψεων μέσα από το χώρο αυτό είναι σεβαστές, ακόμα κι αν διαφωνούμε.
Ο καθένας είναι ελεύθερος να επιλέξει τη ζωή που θέλει για τον εαυτό του. Διακαίωμά του είναι και δε θα κρίνω εγώ τις επιλογές του.
@Χρύσα, είναι ξεκάθαρο ότι διαφωνώ με αρκετά από αυτά που λες, και σε καμία περίπτωση δε θα σκεφτόμουν να "κάνω παιδιά" για να μου κάνουν παρέα στα γεράματα...
Εσύ πάλι μπορείς να πιστεύεις ότι θέλεις, για σένα και για τα παιδιά σου.
Πάντως μαζί σου δεν πρόκειται να κάνω παιδί! Είσαι τσιπαρισμένη!:-P
Βρε συ ανώνυμη/ε, πες μου κάτι γιατί δεν πολυκατάλαβα...
Τι θέλεις να πεις; ότι είσαι κατά του έρωτα;;; ή ότι είσαι κατά των υγιών σχέσεων;;;
Ειλικρινά δεν έχω καταλάβει... είσαι τόοσο συντηρητικός/ή που προτιμάς τη δημιουργία της οικογένειας με παραδοσιακό προξενειό; είσαι κατά των παιδιών και κατά του γάμου γενικότερα; θες ένα παιδί για να το μεγαλώσεις μόνη σου; Ή είσαι τόοσο προοδευτικός/ή που πιστεύεις ότι ένα ζευγάρι ομοφιλόφιλων θα μεγάλωνε με καλύτερο τρόπο ένα παιδί;
Παιδιά, έχουμε ξεφύγει πολύ...
Λοιπόν παιδιά, θέλω να πω κάτι τελευταίο και να ξεκαθαρίσω κάτι:
Η κουβέντα αν και έχει πολύ ενδιαφέρον, έχει γίνει πολύ συμπεθερίστικη και δεν επιθυμώ να συμμετέχω άλλο! Και κάτι ακόμα: Συγνώμη αν έχω προσβάλει κάποια με αυτά που είπα. Έχω την εντύπωση ότι εσείς μιλάτε έχοντας υπόψη τα προσωπικά σας βιώματα, ενώ εγώ μιλώ γενικά και ίσως προκαλώ καμιά φορά, για χάρη της συζήτησης. Δεν επιθυμώ να μαλώσω με καμία! Σας αγαπώ όλες :-P (Μα τι γλοιώδης τύπος που γίνομαι ώρες ώρες!! Μπλιαξ! :-))
Φυσικά δε λογοκρίνω τίποτα και είστε ελεύθεροι/ες να εκφράσετε τις απόψεις σας και να συνεχίσετε το "διάλογο".
Σας ευχαριστώ,
Themis
Λοιπόν, είμαι η ανώνυμη 2 (το όνομά μου είναι Μιράντα) και πολύ φοβάμαι πως ο/η ανώνυμος/η 3 έχει παρερμηνεύσει τα γραφόμενά μου σχετικά με τις "υγιείς σχέσεις" και "γονείς που είναι ικανοί να προσφέρουν αγάπη στα παιδιά τους". Για να μην θεωρητικολογούμε, λοιπόν, θα προσπαθήσω να γίνω πιο συγκεκριμένη για να καταστήσω σαφές τι εννοώ.
Λόγω επαγγέλματος έχω καθημερινή επαφή και επικοινωνία με εφήβους, καθώς δουλεύω εδώ και χρόνια ως καθηγήτρια στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση. Τα "αγριεμένα" παιδιά που έρχονται στο σχολείο και σπάζουν και ρημάζουν και το κάνουν "λαμπόγυαλο" είναι, τις περισσσότερες φορές, παιδιά πληγωμένα και παρατημένα από τους γονείς τους που δεν έχουν αναλάβει τις ευθύνες τους απέναντι στα παιδιά τους και αφού τα γέννησαν τα έχουν αφήσει στον "αυτόματο πιλότο". Τα παιδιά είναι συχνά μάρτυρες σκηνών έντονης βίας μεταξύ των γονιών τους στο σπίτι τους, ενώ πολλοί από αυτούς ξεσπούν και στα παιδιά τους. Βία βιώνουν τα παιδιά στο σπίτι, βία εκτονώνουν όταν έρχονται στο σχολείο.
Ή αν δεν αντιδράσουν έτσι, έχουν μόνιμα μία μελαγχολία στα μάτια τους, είναι πολύ "κλειστοί" χαρακτήρες γιατί από τα 12 ή 13 τους (για να μην πω νωρίτερα) μαγειρεύουν, πλένουν, σιδερώνουν γιατί η μάνα τους λόγω της "μη υγιούς σχέσης" έχει φύγει από το σπίτι και ο μπαμπάς τους μπεκροπίνει. Σπαράζει η καρδιά μας καθημερινά όταν αντικρίζουμε το άδειο και μελαγχολικό βλέμμα αυτών των παιδιών και προσπαθούμε να τα στηρίξουμε ο καθένας με τον τρόπο του (ξέρετε, δεν είναι όλοι οι καθηγητές "χαβαλέδες, μίζεροι και τεμπέληδες", όπως πιστεύει ένα μέρος της κοινωνίας μας). Για μένα αυτοί οι "γονείς" δεν είναι "ικανοί να προσφέρουν αγάπη στα παιδιά τους" στην ηλικία που - περισσοτερο από ποτέ - έχουν ανάγκη την αγάπη και ασφάλεια μιας ισορροπημένης οικογένειας. Και, δυστυχώς, είναι πολύ περισσότερες οι προβληματικές καταστάσεις αυτού του τύπου από όσο νομίζει κανείς και όχι μεμονωμένες περιπτώσεις, όπως ίσως πίστευα κι εγώ πριν μπω στα σχολεία. Αυτές τις περιπτώσεις είχα στο μυαλό μου, αγαπητέ ανώνυμε 3 όταν αναφερόμουν σε "υγιείς σχέσεις" και ανθρώπους "ικανούς να προσφέρουν αγάπη στα παιδιά τους". Για μένα λοιπόν δεν θεωρούνται γονείς οι άνθρωποι αυτοί.Και όμως παντρεύτηκαν και τεκνοποίησαν (και όχι απλά 1 και 2 παιδιά, αλλά πολλές φορές 4 και 5!). Για μένα λοιπόν θα ήταν πιο "εντάξει" στη συμπεριφορά τους αν ΔΕΝ παντρεύονταν και αν ΔΕΝ έκαναν παιδιά.
Χρύσα, με όλο το σεβασμό (εξάλλου συμφωνώ με αρκετά από όσα γράφεις) η άποψη "με παρέες και τέτοια δεν την βγάζεις στα γεράματα" η αλήθεια είναι ότι μου ακούγεται "κάπως". Σαφώς και τα παιδιά είναι αποκούμπι στις πιο ώριμες ηλικίες, αλλά το να κάνει κανείς αυτή τη σκέψη ως έναν λόγο για να γεννήσει παιδιά μου ακούγεται κάπως "χρησιμοθηρικό" και "εγωιστικό".Παιδιά, κατά την ταπεινή μου άποψη, δεν κάνουμε ούτε για τον εαυτό μας ούτε για τους άλλους, αλλά εάν μπορούμε να προσφέρουμε στα πλασματάκια αυτά αγάπη και έχουμε συνειδητοποιήσει απόλυτα τις ευθύνες μας απέναντι τους
Φιλικά,
Μιραντα
Τεκνοποιός, έξυπνος, όμορφος, με καλή ανατροφή και λευκό ποινικό μητρώο, με υγιή γονίδια, αναλαμβάνει τεκνοποιήσεις γυναικών στο λεπτό!
Τιμές: Αγόρι 5000 ευρώ, Κορίτσι: 2500 ευρώ, δίδυμα(αγόρια) 8500 ευρώ, δίδυμα (κορίτσια) 5000 ευρώ, δίδυμα (1 + 1) 6500 ευρώ.
Προλάβετε τώρα! Προσφορά! Στις 2 τεκνοποιήσεις, η 3η δώρο!
Σημέιωση: Καμία αναγνώριση τέκνου δεν υφίσταται μετά την πράξη!
Γεια σου Μιράντα. Και ο Ανώνυμος 3 και η Χρύσα εγώ είμαι, αλλά ξέχασα (πάλι) να βάλω όνομα. Λοιπόν, σχετικά με το πρώτο θέμα, άπαξ και κάνει κάποιος παιδιά θα πρέπει να σταθεί σοβαρά απέναντι στις ευθύνες που αυτό συνεπάγεται, ανεξαρτήτως συνθηκών. Φυσικά, το πιο σωστό είναι να κάνει κανείς παιδιά όταν θεωρεί ότι μπορεί να σταθεί στο ύψος των ευθυνών (πνευματικά, ψυχικά και οικονομικά) του και ότι έχει να προσφέρει αγάπη και μπορεί να δημιουργήσει υγιείς σχέσεις με τους συνανθρώπους του.
Περαιτέρω, κανείς δεν μπορεί να είναι σίγουρος για την "υγεία" της σχέσης του με τον σύντροφό του, ούτε για το πόσο θα διαρκέσει αυτή η υγεία. Είχε τύχει αυτό το καλοκαίρι να γνωρίσω μια γυναίκα κοντά στα 40 που έκανε το πρώτο της παιδί στα 14 και το δεύτερο στα 16 και στη συνέχεια χώρισε με τον πατέρα, χωρίς όμως ποτέ να στερήσει τα παιδιά της από αγάπη και στοργή και ό,τι άλλο χρειάζονταν και μεγάλωσε δύο υπέροχα παιδιά. Ξέρω άλλες οικογένειες που έτυχε ο γονιός να πεθάνει όταν τα παιδιά ήταν σε μικρή ηλικία, τα οποία καθόλου δεν παρουσιάζουν την εικόνα την οποία περιέγραψες. Ξέρω και παιδιά που μεγάλωσαν σε οικογένειες που ξεκίνησαν με όλες τις σωστές προδιαγραφές ή ακόμα και σε οικογένειες που συνέχισαν να έχουν όλες τις υποτιθέμενες σωστές προδιαγραφές, αλλά είναι βαθειά δυστυχισμένα όπως είπες.
Σχετικά με το δεύτερο θέμα τώρα. Φυσικά δεν κάνεις παιδιά για να τα "χρησιμοποιήσεις" για αποκούμπι. Ούτε κάνεις παιδιά από υπέρμετρο αλτρουισμό. Παιδιά κάνεις γιατί αυτός είναι ο κύκλος της ζωής. Στον κύκλο της ζωής οι γενιές συνυπάρχουν και βοηθούν η μία την άλλη, πλουτίζουν η μία από την άλλη και ολοκληρώνονται η μία από την άλλη. Όπως το παιδί έχει ανάγκη από τον γονιό του, λιγότερο ή περισσότερο σε όλα τα στάδια της ζωής του, ακόμα και σαν ενήλικος, που νοιώθει πολύ πιο ισορροπημένος όταν διατηρεί μια όμορφη σχέση με τους γονείς, έτσι και ο γονιός έχει ανάγκη από το παιδί, που του δίνει χαρά, ικανοποίηση και έναν σύνδεσμο με την νέα γενιά (ή την ακόμα νεότερη γενιά, όταν μιλαμε για εγγόνια) και την φρεσκάδα που αυτή εκπροσωπεί. Αν πούμε ότι η γέννηση παιδιών είναι καθαρά πράξη αλτρουιστική, καταλήγουμε να φορτώνουμε στα παιδιά μας ένα τεράστιο χρέος απέναντι μας για τον μέγιστο αλτρουισμό μας (κοίτα, εγώ θυσιαστικα για σένα αλλά δεν το λέω καν). Στην πραγματικότητα, η συμβιωτική σχέση γονιού-παιδιού, αν τη δει κανείς συνολικά και όχι κατατεμαχισμένη σε μικρές χρονικές περιόδους, είναι από τη φύση της ωφέλιμη και για τα δύο μέρη.
Χρύσα
Ξεκινήσαμε με ένα ανέκδοτο...
Στη συνέχεια το θέμα σοβάρεψε και ακούστηκαν πολλές και σοβαρές απόψεις.
Μετά από όλα αυτά και την κουβέντα των δύο εκπροσώπων του γυναικείου φύλλου, το δικό μου το συμπέρασμα αποτυπώνεται στο παρακάτω ανέκδοτο:
"Όταν ήμουν 14 ήλπιζα μια μέρα να έχω ένα κορίτσι.
Όταν ήμουν 16 είχα κορίτσι, αλλά δεν υπήρχε πάθος. Έτσι αποφάσισα πως χρειαζόμουν ένα κορίτσι γεμάτο πάθος, με αγάπη για τη ζωή.
Όταν ήμουν 20 έβγαινα με μια παθιάρα κοπέλα, αλλά παραήταν συναισθηματική. Τα πάντα ήταν σε έκτακτη κατάσταση. Ήταν η βασίλισσα του δράματος, έκλαιγε συνεχώς και όλο απειλούσε πως θα αυτοκτονήσει. Έτσι αποφάσισα πως χρειαζόμουν ένα κορίτσι με σταθερό χαρακτήρα.
Όταν ήμουν 25 έβγαινα με ένα πολύ σταθερό κορίτσι, αλλά ήταν βαρετή. Ήταν απόλυτα προβλέψιμη και δεν ενθουσιαζόταν με τίποτα. Η ζωή μου είχε "βαλτώσει" τόσο πολύ μαζί της που αποφάσισα πως χρειαζόμουν μια κοπέλα που θα με ενθουσίαζε.
Στα 28 μου βρήκα μια κοπέλα που με ενθουσίαζε αλλά δεν την προλάβαινα. Πήγαινε από το ένα θέμα στο άλλο πολύ γρήγορα και δε σταματούσε πουθενά. Μαζί της η ζωή μου ήταν γεμάτη αντιθέσεις, χωρίς νόημα ή σκοπό. Έτσι αποφάσισα πως χρειαζόμουν μια κοπέλα με φιλοδοξίες.
Στα 31 μου βρήκα μια έξυπνη γυναίκα με φιλοδοξίες, είδα ότι ταιριάζαμε πολύ και την παντρεύτηκα (ο βλάκας). Ήταν τόσο φιλόδοξη που με χώρισε και μου πήρε ότι είχα και δεν είχα.
Τώρα στα 34 ψάχνω για μια γυναίκα με μεγάλα βυζιά!"
:-)))))
Δημοσίευση σχολίου