Ο tanthopo σχολιάζει την επικαιρότητα. Αντικειμενικά και Αξιόπιστα!

- Κουράστηκε ο Πρωθυπουργός, αλλά δεν εγκαταλείπει! (φτου γαμώτο! Πάνω που χαρήκαμε λίγο, μας τα γυρνάει! Με τον πόνο μας παίζει;;;)

- Εξισώνονται τα όρια συνταξιοδότησης γυναικών - αντρών στο δημόσιο με απόφαση της Ευρωπαϊκή Ένωσης! (Θέλουμε ισότητα, ή δε θέλουμε;; Θέλουμε βέβαια, αλλά όχι αυτό! Εννούσαμε να μειωθούν τα όρια συνταξιοδότησης των ανδρών! Όχι να αυξηθούν των γυναικών!!!)

- Κρίση και στις πωλήσεις αυτοκινήτων, σενάρια για μείωση της φορολογίας. (Άλλο πάλι κι αυτό... Εδώ δεν έχουμε που να τα παρκάρουμε, θα πάρουμε κι άλλα; και τα σχέδια για λιγότερα αυτοκίνητα τι έγιναν; κατάλαβα... αναβάλλεται επ' αόριστον το μετρό Θεσσαλονίκης... :-()

- Νοτιάδες άνεμοι θα φέρουν σκόνη από την Αφρική στην Ελλάδα. (Το έλεγα εγώ ότι δεν απέχουμε πολύ από την Ουγκάντα, αλλά δε με ακούγατε!)

- Έσβησαν τα φώτα σ' όλο τον κόσμο για την "Ώρα της γής"! (Τόσο απλό ήταν ρε παιδιά; τι έγινε; τη σώσαμε δηλαδή τώρα; άντε και του χρόνου!)

- Αθώος ο Κων/νος Πλεύρης για το βιβλίο του περί εβραίων, παρά το ρατσιστικό και προσβλητικό περιεχόμενο. (Μετά απ' αυτό, είναι δυνατόν να φοβάμαι το τι λέω στο μπλόγκ μου;; Ε λοιπόν τώρα δα δείτε: "Είστε όλοι μαλάκες! Μαλάκες, μαλάκες, μαλάκες! Κι ο Μέγας Αλέξανδρος ήταν κι αυτός Μαλάκας με περικεφαλαία!" Κι ας μου κάνει μήνυση όλος ο κόσμος και ο Μέγας Αλέκος μαζί! Αααχχχ, το φχαριστήθηκα! :-P)




Σημείωση: Όχι, δεν είναι αυτός ο Κων/νος Πλεύρης... Αυτός είναι ο... Υιός!!!

Ζήτω το Έθνος! Ζήτω Η ορθοδοξία! Ζήτω το 1821!

Συναισθηματικά, νιώθω οργή και αγανάκτηση με τη σύγχρονη Ελλάδα και τους Έλληνες και διασκεδάζω απίστευτα με τις εθνικιστικές κορώνες που ακούγονται και τα ευτράπελα που γίνονται κάθε χρόνο με την ευκαιρία αυτών των επετείων...

Από την άλλη, εμείς που δε ζήσαμε κατοχή, που δε νιώσαμε τη φτώχια και την εξαθλίωση του πολέμου, που μάθαμε να θεωρούμε ότι η Ελλάδα μας ανήκει, που δε μπορούμε να φανταστούμε τι σημαίνει "400 χρόνια σκλαβιάς", καλό θα ήταν να δείξουμε τουλάχιστον σεβασμό και να τιμάμε τους ανθρώπους που θυσιάστηκαν για την ελευθερία!

Με ποιον τρόπο πρέπει να τους τιμούμε; δεν ξέρω... Ίσως αντί για παρελάσεις πασαρέλας και στρατόκαυλων που σκοπό έχουν την αφύπνιση της Εθνικής συνείδησης, να δίνονταν περισσότερη έμφαση στην ουσία...

Θεωρώ εντελώς βλακεία και άκρως υπεροπτικό να λέω πως "είμαι περήφανος που είμαι Έλληνας!" Είναι σα να λέω πως είμαι περήφανος που γεννήθηκα! Να είσαι περήφανος γι αυτά που κάνεις, για τις πράξεις σου, αλλά όχι και επειδή έτυχε να γεννηθείς!!

Ή μήπως θα έπρεπε να είμαι περήφανος που είμαι Νεοέλληνας; Που όλα βασίζονται στις δημόσιες σχέσεις, στις κουμπαριές, στις μίζες, στα φακελάκια, στα παραδικαστικά κυκλώματα, στο δήθεν και στο φαίνεσθε; Ξέρω ξέρω.. για όλα φταίνε οι αλλοδαποί!

Αν θέλει να κάνει κάτι το κράτος και όλοι εμείς που ζούμε σ' αυτήν την χώρα, για να νιώσουμε την σημασία της επανάστασης, ας ξεκινήσει από τα βασικά! Από την παιδεία και τη γνώση! Ας προσπαθήσουμε να σκεφτούμε, να εμβαθύνουμε και να επικεντρωθούμε στο νόημα της επανάστασης και τους συμβολισμούς της, και όχι να καταφεύγουμε σε ακραίες εθνικιστικές φανφάρες, μόνο και μόνο για να φύγουμε από την υποχρέωση ότι κάναμε το χρέος μας, σαν Έλληνες!

Και τώρα, θα σας παρακαλέσω όλους να σηκωθείτε, για να ακούσουμε τον Εθνικό μας Ύμνο!



Υ.Γ. Ο πρωθυπουργός της χώρα έχει κουραστεί λέει.. Τον καταλαβαίνω απόλυτα!!! Κι εγώ έτσι ακριβώς είχα νιώσει όταν σκεφτόμουν να κάνω την ανακαίνιση στο σπίτι μου. Κουράστηκα και μόνο με τη σκέψη ότι θα υπήρχαν μαστόρια στο σπίτι και θα δούλευαν όλη τη μέρα ενώ εγώ θα έπρεπε απλά να τους κοιτώ και να μην κάνω τίποτα... :-))

Όνειρα και φιλοδοξίες...

Την επόμενη μέρα της ανάρτησης του θέματος σχετικά με τον συνδικαλισμό, δέχτηκα ένα τηλεφώνημα από έμπειρο συνδικαλιστή γνωστής αριστερής παράταξης, που πρωτοστατεί χρόνια τώρα στους αγώνες υπέρ των εργαζομένων και κατά του "Κεφαλαίου" (και τους το αναγνωρίζω)... Μεταξύ άλλων, μου έθεσε ένα πολύ σημαντικό ερώτημα:

" - Τι θα πει.. είσαι ανεξάρτητος; οι "ανεξάρτητοι" είναι "φτερό στον άνεμο", πάνε όπου τους συμφέρει! Πες μας λοιπόν! Είσαι ΜΕ ΕΜΑΣ, ή με τη Διοίκηση;;;"

...Μέχρι εκείνη τη στιγμή που μου τέθηκε το ερώτημα, δεν είχα σκεφτεί πώς θα ήταν αν ήμουν "με τη διοίκηση και την εργοδοσία"... Συνειρμικά όμως, το ερώτημα με έβαλε στη διαδικασία να προβληματιστώ και να το σκεφτώ, κάνοντας κι εγώ τα δικά μου επαγγελματικά όνειρα και να φανταστώ τον εαυτό μου με μια "λαμπρή" καριέρα, σ' ένα υψηλότερο πόστο, που θα μου επέτρεπε να εφαρμόσω τις ιδέες μου και να σταθώ στο πλευρό των εργαζομένων, βλέποντας τα πράγματα από τη σκοπιά του "Διευθυντή"!

Θέλετε να σας πω τι είδα και πώς φαντάστηκα τον εαυτό μου, από την αρχή μέχρι το τέλος του ονείρου; Τότε δείτε το παρακάτω βίντεο και θα καταλάβετε... Ακριβώς έτσι!!



Τις πιο πολλές φορές (σχεδόν όλες δηλαδή), βγαίνουμε προδομένοι και πληγωμένοι από τα όνειρά μας... Παρόλ' αυτά, δε μπορούμε να ζήσουμε χωρίς αυτά... Από χτες, μπήκαμε και επισήμως στην άνοιξη, την εποχή που ξυπνούν οι αισθήσεις, που ερωτεύονται τα γαϊδούρια, που ξαναζωντανεύει η φύση... Η εποχή που ξυπνάμε από τους προηγούμενους εφιάλτες και αρχίζουμε να κάνουμε καινούρια όνειρα για τη ζωή...

Καλή άνοιξη σε όλους!



Υ.Γ. Το απόσπασμα είναι από την ταινία που σκηνοθέτησε ο Ερρίκος Θαλασσινός "Ένας νομοταγής πολίτης" (1974), μια καταπληκτική και συγκινητική ταινία σε σενάριο του Κώστα Μουρσελά, όπου ο αγαπημένος Σωτήρης Μουστάκας δίνει ρεσιτάλ ερμηνείας (παρέα με την Νόρα Κατσέλη, τον αξέχαστο Διονύση Παπαγιαννόπουλο κ.α), ενώ το τραγούδι "Άνοιξε το παράθυρο", σε μουσική του Γιώργου Χατζηνάσιου και στίχους του Ερρίκου Θαλασσινού, πρωτοακούστηκε στη συγκεκριμένη ταινία, από τη μαγευτική και μελαγχολική φωνή του Αντώνη Καλογιάννη. Αυτά για να θυμούνται οι παλιότεροι, και να μαθαίνουν οι νεότεροι...

Συντροφικά συνδικαλιστικά μαχαιρώματα...

Νομίζω έχω ξαναγράψει για το πλούσιο πολιτικό μου παρελθόν (σε μαθητικά προεδρεία τμημάτων, αργότερα στο πολυτεχνείο και πιο πρόσφατα ως εκπρόσωπος των εργαζομένων στην εταιρία στην οποία εργάζομαι, για το υποκατάστημα της Θεσσαλονίκης).

Σε περίπου ένα μήνα, έχουμε εκλογές για να εκλέξουμε το νέο 15μελές συμβούλιο που θα εκπροσωπεί τους εργαζομένους όλης της εταιρίας (σε πανελλήνιο επίπεδο, καθώς ο όμιλος απασχολεί περισσότερα από 6000 άτομα σε αρκετές πόλεις της Ελλάδας, μεταξύ των οποίων σε Αθήνα, Θεσσαλονίκη, Πάτρα) και θα αγωνίζεται για τα κεκτημένα και τα δικαιώματά τους για την επόμενη διετία.

Η δραστηριοποίηση και η ενασχόληση με τα κοινά και τα προβλήματα που απασχολούν το περιβάλλον στο οποίο κινούμαι και ζω, δεν είναι ούτε μικρόβιο, ούτε αποσκοπεί σε προσωπικές φιλοδοξίες. Είναι στάση ζωής που θα έπρεπε να την υιοθετήσουμε όλοι ανεξαιρέτως, αν πραγματικά έχουμε άποψη, κοινωνικές ευαισθησίες και ενδιαφερόμαστε για τους ανθρώπους και το χώρο που μας περιβάλλει.

Διανύουμε ήδη μια δύσκολη περίοδο υψηλών εργασιακών απαιτήσεων και μηδενικών αυξήσεων, κατά την οποία πολλοί συνάδελφοι αναγκάστηκαν να φύγουν από την εταιρία, (παραλίγο να βάλουν λουκέτο μάλιστα ολόκληρα υποκαταστήματα), τμήματα συγχωνεύτηκαν και το ανθρώπινο δυναμικό συρρικνώθηκε. Κι αυτό είναι μόνο η αρχή απ' ότι φαίνεται... Τα χειρότερα έπονται, όπως φροντίζουν να μας θυμίζουν τα media, οι βιομήχανοι, αλλά και οι.. συνδικαλιστές!

Λόγω της ιδιότητας μου ως εκλεγμένο μέλος της τοπικής περιφερειακής επιτροπής στο υποκατάστημα της Θεσσαλονίκης, είχα την ευκαιρία να συνομιλήσω και να γνωρίσω αρκετούς "επαγγελματίες" συνδικαλιστές. Αν και στις κατ' ιδίαν προσωπικές συζητήσεις μπορούσαμε να βρούμε αρκετά κοινά και να συζητήσουμε ουσιαστικά συμφωνώντας σε βασικά θέματα που θα οδηγούσαν σε έναν κοινό αγώνα που πιθανόν να είχε θετική εξέλιξη, στις γενικές συνελεύσεις οι άνθρωποι μεταμορφώνονται και φέρονται εγωκεντρικά, επιθετικά και αλλοπρόσαλλα! Αυτό είναι το λεγόμενο μικρόβιο του "συνδικαλιστή"! Τα συντροφικά μαχαίρια σε ετοιμότητα, και κάθε τι που θα πεις θα χρησιμοποιηθεί εναντίον σου, για χάρη εντυπώσεων! Για να προσφέρουμε ένα καλό show στους αγαπητούς συναδέλφους-ψηφοφόρους-πρόβατα που μας παρακολουθούν! Ένα ευχάριστο διάλλειμα για να ξεφύγουμε λίγο από την κούραση και το άγχος της δουλειάς... Και αφού για καμιά ώρα παρακολουθούμε reality που θα ζήλευαν όλα τα μεσημεριάτικα τηλεοπτικά πάνελ, μόλις ο διαιτητής (ο πρόεδρος του σωματείου) σφυρίξει τη λήξη του στημένου παιχνιδιού, πάμε όλοι μαζί για κανένα ουζάκι για να ξεχάσουμε τις διαφορές μας... Και όλοι ευχαριστημένοι!

Η κατάσταση είναι κωμικοτραγική! Σε μια εποχή που οι καιροί απαιτούν ιδιαίτερη σοβαρότητα και υπευθυνότητα από όλους, οι επαγγελματίες συνδικαλιστές προτάσσουν ως βασικό στοιχείο της επιχειρηματολογίας τους, την πολύχρονη εμπειρία τους! Αυτήν την εμπειρία τους, που ανάγκασε τον κόσμο να αποστραφεί εντελώς από τα σωματεία και το συνδικαλισμό, να ζητήσει τη διαγραφή του από κάθε μορφής συλλογικό όργανο, ουσιαστικά να παραιτηθεί από οποιονδήποτε αγώνα και να παρακολουθεί τις συνελεύσεις μόνο και μόνο για να βιώσει τις απολαυστικές κατά τ' άλλα κοκορομαχίες των φιλόδοξων "προστατών" του εργατικού κινήματος! "Εγώ που έκανα αυτό...", "Εγώ που έκανα το άλλο..", "Εγώ, που αν δεν είχατε εμένα.." "εγώ..", "εγώ..."...
Αγαπητοί συνάδελφοι, ένα πράγμα θα σας πω και να το θυμάστε: "ΕΓΩ δεν πρόκειται να εμπιστευτώ ως μπροστάρη σε θέματα που αφορούν το σύνολο των συναδέλφων και το συλλογικό καλό, κάποιον που ξεκινάει τον προεκλογικό του λόγο με το "ΕΓΩ", για να καταλήξει στον αυτοθαυμασμό, τον ναρκισσισμό και την... αυτοϊκανοποίηση (για να το πω κομψά)!

Και σα να μην έφταναν αυτά, σκέφτομαι πολύ σοβαρά να θέσω κι εγώ υποψηφιότητα για να συμμετέχω ακόμα πιο ενεργά σ' αυτό το πανηγύρι!
Ακόμα δεν έχω αποφασίσει.. Είναι οι ώρες κρίσιμες και γίνονται οι κατάλληλες "ζυμώσεις"! Καθώς απ 'ό,τι φαίνεται θεωρήθηκε πετυχημένη η σύντομη θητεία μου στην (περιορισμένου ρόλου) τοπική επιτροπή το προηγούμενο διάστημα, έχω βλέπετε προτάσεις σχεδόν απ’ όλες τις οργανωμένες παρατάξεις για να συνδικαλιστώ στο πλευρό τους! Ήδη μετά από την άρνηση μου να συμμετέχω στο ψηφοδέλτιο μιας συγκεκριμένης παράταξης, άρχισαν να βγαίνουν στη φόρα τα άπλυτα και να εκτοξεύονται τα πρώτα μαχαίρια προς το πρόσωπό μου, αλλά και.. πισώπλατα (ξέρετε τι εννοώ.. αλκοολικός, γυναικάς, δάκτυλος της εργοδοσίας, ΝΕΟΔΗΜΟΚΡΑΤΗΣ, αποστάτης, δημαγωγός, διασπαστής που σπέρνει τη διχόνοια και διχάζει το λαό(!) και πολλά άλλα που συνθέτουν το προφίλ ενός πετυχημένου "λαμογιού".. Δηλαδή μου προσάπτουν όλα τα χαρακτηριστικά και προσόντα που πρέπει να έχει ένας σύγχρονος και επιτυχημένος συνδικαλιστής-πολιτικός! :-)

Ψιτ, σύντροφοι... όλα καλά κι όλα ωραία, καταλαβαίνω το άγχος σας για τα "κουκιά" και μπορώ να καταπιώ πολλά, αλλά αυτό το "Νεοδημοκράτης" μην το ξανακούσω! Και το cabrio δεν το πήρα με χρήματα που έβγαλα από την εταιρία. Από πριν τα ειχα μαζέψει! Επί ΠΑΣΟΚ! :-P

Άντε καλό σας αγώνα βρε! Κι εμένα θα με βρείτε μπροστά σας! Μαζί σας στα δύσκολα και στους αγώνες, απέναντι σας στα μικροκομματικά σας συμφέροντα! Και μην ανησυχείτε για μένα.. Είτε θέσω υποψηφιότητα ως ανεξάρτητος και εκλεγώ, είτε σαν άτομο, θα συνεχίσω να λέω την άποψη μου και να προσπαθώ για το καλό των συναδέλφων και της εταιρίας, απ' όποια θέση κι αν βρίσκομαι!!!

Σας ευχαριστώ!
Θέμης

A. R. Rahman - Mausum & Escape

Η δυστυχία του να είσαι… blogger!

Δεν ξέρω τι σημαίνει ο όρος, αλλά ο κόσμος με εντάσσει στην κατηγορία των «bloggers». Μάλλον είναι στην ανθρώπινη φύση να χαρακτηρίζει, να αυτοχαρακτηρίζεται και να βάζει ταμπέλες στο κάθε τι.

Δεν μπήκα καν στον κόπο να ψάξω τον ορισμό του blog και του blogger. Από τις μέχρι τώρα συζητήσεις που έχω κάνει και τις ερωτήσεις που μου έχουν κάνει, έχω σχηματίσει κάποια άποψη για το τι πιστεύει «ο κόσμος» για τους bloggers.
Μερικά από τα πολλά που άκουσα είναι τα εξής: (Για τιμωρία, σε παρένθεση , τους βάζω κι εγώ ταμπέλες για να μάθουν!)

«- Έχεις blog ρε ψωνάρα; Καλά είσαι και πολύ νούμερο!» (Το είπε φίλος που είναι μεγαλύτερο ψώνιο από εμένα)

«- Γιατί έχεις εσύ blog; Τι είσαι; Πολιτικός;» (Το είπε άσχετος.. θα μπορούσε να το πει και η γιαγιά μου.. αλλά όχι.. την αδικώ! Δεν είναι τόσο άσχετη (η γιαγιά μου))

«- Τι κάθεσαι και ασχολείσαι με τα blogs ρε μαλάκα! Βρες καμιά γκόμενα και παράτα τις κατεστραμμένες από το ιντερνετ!» (Το λένε που και που φίλοι μου από τον έξω κόσμο που δεν έχουν διαβάσει ούτε λέξη από το blog μου γιατί δεν έχουν ιντερνετ!)

«- Και δε μου λες; Με το blog βρήκες καμιά καλή γκόμενα; Λες να κάνω κι εγώ ένα;» (το είπε φίλος που έχει να κάνει σεξ… 14 μήνες!)

Μερικές φορές, οι αντιδράσεις είναι πιο διασκεδαστικές:

«- Τι; Έχεις blog; Είσαι hacker δηλαδή; Να σου πω.. θα μου βρεις το SPSS;» (δε θυμάμαι ποιος το είπε)

«- Τι βλακεία έγραψες πάλι στο blog σου; (με πονηρό χαμόγελο και το δάχτυλο να στριφογυρίζει χωμένο... στα μαλλιά)» (το είπε φίλη που με κρυφογουστάρει :-p)

«- Αλήθεια έχεις blog; Θα μου κάνεις κι εμένα ένα; Τι είναι το blog;» (το είπε… ξανθιά)

Και φυσικά, έχω κι ένα επιτελείο από προσωπικούς συμβούλους (συνήθως προέρχονται από τους αναγνώστες και φίλους του οικείου προσωπικού περιβάλλοντος) που με συμβουλεύουν συχνά με σχόλια όπως τα παρακάτω:

«- Μη γράφεις τόσα πολλά, το blog πρέπει να είναι σύντομο και να μην ξεπερνά τις 2-3 παραγράφους»

« - Πρόσεχε μ’ αυτά που λες, γιατί:
α) μπορεί να σου κάνουν μήνυση!» (το είπε δικηγόρος)
β) μπορεί να σε απολύσουν!» (αυτό το είπε προϊστάμενος :-P)
γ) μπορεί να σε σκοτώσουν!» (αυτό το κορυφαίο το είπε η μάνα μου, χωρίς να έχει ιδέα περί τίνος πρόκειται :-))
δ) γιατί θα σε περάσουν για ΠΑΣΟΚΤΣΗ!!» (το είπε φίλος Νεοδημοκράτης)
ε) γιατί θα σε περάσουν για Αναρχικό!» (το είπε φίλος Πασοκτσής)
στ) γιατί θα σε περάσουν για Καρατζαφερικό» (Το είπαν επειδή δεν ασχολούμαι καθόλου μ’ αυτούς)
ζ) γιατί θα σε περάσουν για Αριστερό»! (πολλοί το είπαν)
Ευτυχώς την ταμπέλα του Νεοδημοκράτη δε έχω ακούσει να τη βάζουν! Κάτι είναι κι αυτό!

Μετά από τα παραπάνω, νομίζω ότι έχω βρει πάρα πολλούς λόγους για να ΜΗΝ είμαι blogger, ή τουλάχιστον, για να μη γράφω επώνυμα!
Όπως έχω πει και σε κάποιο από τα πρώτα θέματα πριν από κάποια χρόνια, όταν γράφει κάποιος επώνυμα, ουσιαστικά εκθέτει τον εαυτό του. Δεν μου αρέσουν ούτε οι κουκουλοφόροι, ούτε η υποκρισία (άλλα να δείχνω κι άλλα να λέω).

Μπορεί για κάποιους, η δημιουργία ενός προσωπικού blog να είναι το αποτέλεσμα έπαρσης…
Μπορεί να είναι αφέλεια…
Μπορεί να είναι μοναξιά…
Μπορεί να είναι επικοινωνία…
Μπορεί να μην είναι τίποτα…
Μπορεί…