Διακόπτω τη σιγή ιχθύος αυτού του blog για να ανακοινώσω τη γέννηση της κόρης μου προ 12 ημερών (21/12)...
Ω ναι! Η tanthopoulita είναι εδώ, κοιμάται στο πορτ-μπεμπέ δίπλα μου, και σε 2 ώρες το πολύ θα γκρινιάζει και θα πεινάει.. Η μέρα φεύγει.. η tanthopoulita έρχεται... Αν είμαστε τυχεροί, θα ξυπνήσει μόνο 2 φορές και θα μπορέσουμε να κοιμηθούμε 4 ώρες! Βλέπετε, γεννήθηκε τη μεγαλύτερη νύχτα του έτους και συνεπώς έχει μια τάση να.. ξενυχτάει!
Μα τι γράφω!! Απίστευτο! Είναι όντως ο tanthopo, ή του χακεψαν το blog και του κάνουν πλάκα; Όχι φίλοι μου, ο o tanthopo είναι εδώ και δεν πιστεύει κι ο ίδιος καλά καλά αυτά που γράφει!!
Ώχ! πρέπει να κλείσω! με καλεί το πατρικό ένστικτο!
Κατόπιν ωρίμου σκέψεως (5 ολόκληρα λεπτά μου πήρε!), αποφάσισα να κάνω ένα διάλλειμα και να σταματήσω να μοιράζομαι τις σκέψεις μου και τους προβληματισμούς μου στο παρόν ιστολόγιο (τουλάχιστον για κάποιο διάστημα και μετά.. βλέπουμε).
Θα μου λείψει είναι η αλήθεια, και κυρίως τα σχόλιά σας, ιδιαίτερα αυτά που "μου τα έχωναν" και ανέβαζαν στα ύψη την αναγνωσιμότητα :-).
Τελικά, η όλη ιδέα του να εκθέτει κάποιος τις απόψεις του (και κατά συνέπεια τον εαυτό του) με τον δικό του τρόπο, δηλαδή χωρίς να έχει τις ψωνίστικες τάσεις να θέλει να γίνει συγγραφέας, δημοσιογράφος, ή απλά ένα ψώνιο, έχει μάλλον θετικό αντίκτυπο, κρίνοντας από τα θετικά (στην πλειοψηφία) μηνύματα που έλαβα από ανθρώπους που δε με γνωρίζουν, αλλά έτυχε να διαβάσουν κάποιες αναρτήσεις μου, ακόμα κι όταν διαφωνούσαν με κάποιες πτυχές της δικής μου οπτικής.
Κατά τη γνώμη μου, το πιο σημαντικό που προσφέρει η δημιουργία ενός blog στο δημιουργό του, είναι πως μαθαίνει καλύτερα τον εαυτό του και διευρύνει τους ορίζοντές του, καθώς μέσα από την επικοινωνία, τους προβληματισμούς και τα σχόλια άγνωστων κυρίως ανθρώπων που δε σε ξέρουν, αναγκάζεσαι πολλές φορές να αναθεωρήσεις, να μετανιώσεις, να δεις τα πράγματα και από άλλες πλευρές που δεν είχες σκεφτεί πριν.
Δεν προσπάθησα να το παίξω συγγραφέας ή διανοούμενος ή λογοτέχνης κτλ. Όλο αυτό το διάστημα, το μόνο που έκανα ήταν να.. σκέφτομαι φωναχτά! Όλες οι αναρτήσεις είχαν απλό λόγο, χωρίς πομπώδεις εκφράσεις (και να ήθελα δε θα μπορούσα :-)), και γράφτηκαν σαν να είχα μπροστά μου κάποιον και να συζητούσαμε πίνοντας έναν καφέ ή ένα ποτό με τη συνοδεία της κατάλληλης μουσικής.
Σας ευχαριστώ όλους και όλες για την παρέα που κάναμε όλο αυτό το διάστημα και προτείνω σε όσους δεν έχουν blog αλλά έχουν άποψη, να φτιάξουν ένα κι αυτοί και να τολμήσουν να εκτεθούν! Δε χρειάζεται να το κάνετε τόσο φανερά όπως εγώ.. Προς το παρόν τουλάχιστον τα blogs επιτρέπονται να είναι ανώνυμα.
/Θέμης
Υ.Γ. Και να είστε σίγουροι.. Θα συναντηθούμε και πάλι σε κάποιο χώρο του κυβερνοκόσμου. Απλά ίσως να μη με καταλάβετε.. μπορεί τότε να κυκλοφορώ με κουκούλα... ;-)
Επισήμως, θα τα λέμε στο γνωστό ε-μαιλ και στο facebook. Have a nice Sunday!
Γιορτή της μητέρας σήμερα (2η Κυριακή του Μαΐου - Άλλη μια έμπνευση των ανθοπώλων, "τώρα π' ανθίζουν τα κλαριά...")και σαν άλλος άσωτος υιός θα παραβρεθώ σε οικογενειακή συνάντηση με τη συμμετοχή μαμάδων... (Και φυσικά, και μόνο η συμμετοχή μου στο γεύμα, είναι το δώρο μου - κοτζάμ μαντράχαλος).
Με ευκαιρία την σπουδαιότητα της ημέρας και προσπαθώντας να καλύψω τους προβληματισμούς όλων των εμπλεκομένων σε αυτή τη γιορτή, παραθέτω τα εξής μηνύματα: Προς όλες τις γυναίκες:
Ένα ζευγάρι βγαίνει έξω την ημέρα της γυναίκας και εκείνος προσφέροντας της ένα τριαντάφυλλο της λέει: -Χρόνια πολλά μωρό μου. -Γιατί; Απαντάει αυτή. -Μα για την γιορτή της γυναίκας. -Μα εγώ δεν γιορτάζω στην γιορτή της γυναίκας αλλά στην γιορτή της μητέρας. -Μα δεν είσαι μητέρα .... Λέει εκείνος. Και εκείνη με σατανικό χαμόγελο... -Μάντεψε .....
Προς τις μαμάδες:
"Ήταν η δασκάλα και έβαλε την τάξη του Τοτού να γράψει μια έκθεση που να τελειώνει με τη φράση "Μάνα είναι μόνο μία". Γράφει ο Γιαννάκης: - Εμένα η μαμά μου με φροντίζει και με αγαπάει πολύ ... γιατί μάνα είναι μόνο μία.
Γράφει ο Κωστάκης: - Εμένα η μαμά μου με αγαπάει. Όταν αρρωσταίνω με φροντίζει πολύ ... γιατί μάνα είναι μόνο μία.
Γράφει και ο Τοτός: - Χθες είχαμε καλεσμένους στο σπίτι και η μαμά μου, μου είπε να φέρω μπίρες από το ψυγείο. Πηγαίνω, κοιτάζω στο ψυγείο και της λέω ... "Μάνα, είναι μόνο μία".
Προς τους πατέρες:
- Πότε είναι η γιορτή του πατέρα; - Εννιά μήνες πριν τη γιορτή της μητέρας...
Και τέλος, η άποψη του παιδιού...:
Μάνα, μητέρα, μανούλα, μαμά Στου κόλπου σου τη ζέστη, χωμένος βαθιά εσύ κοιλοπονάς, μα εγώ δε βγαίνω να ξαναγεννηθώ, δεν τη παθαίνω... (Τζ. Πανούσης)
Μην πάει αλλού το μυαλό σας... για αυτά της τροχαίας λέω.! :-P
Συγκεκριμένα θα μιλήσω για ένα φανάρι, στην παραλιακή λεωφόρο της Θεσσαλονίκης που μου σπάει τα νεύρα κάθε πρωί όταν πάω στη δουλειά. Νομίζω πως αυτό το φανάρι μ 'έχει ερωτευτεί και με αναγκάζει να σταματώ επίτηδες κάθε μέρα, και αρέσκεται στο να το κοιτώ επί 40 δευτερόλεπτα!
Στην αρχή τα πηγαίναμε αρκετά καλά.. Ήξερα πως θα ανάψει κόκκινο μέχρι να πλησιάσω και καρτερικά ελάττωνα ταχύτητα και του χαμογελούσα. Αργότερα το συνήθισα (αυτό δε με συνήθισε ακόμα) και βρήκα ένα κολπάκι για να το αποφεύγω: Έπρεπε με το που θα βγω από το στενό, να επιταχύνω στα 80 χλμ/ω μέσα σε 6 δευτερόλεπτα και μόλις και μετά βίας ίσως να προλάβαινα να δω λίγο πορτοκαλί (επειδή ήμουν ο πρώτος μετά το τελευταίο κύμα αυτοκινήτων, σχεδόν ποτέ δεν είχε κίνηση μπροστά)!
Το κόλπο αυτό το έκανα πολλές φορές, και δεν είχα τύψεις που παραβίαζα το όριο ταχύτητας για λίγο, γιατί αμέσως μόλις το προσπερνούσα άφηνα το γκάζι και η "παρανομία" κρατούσε μόνο 6 δευτερόλεπτα και ήταν πιο γλυκιά από τα 40 δευτερόλεπτα αναμονής και υπομονής!
Όλα αυτά όμως συνέβαιναν μέχρι προχτές το πρωί! Το Φανάρι μου το κρατούσε μανιάτικο και περίμενε την κατάλληλη στιγμή για να μου τη φέρει και να πάρει την εκδίκησή του! Ο δρόμος ήταν άδειος και εγώ ετοιμαζόμουν να κάνω το γνωστό πλέον κολπάκι μου... Για κακή μου τύχη, υπάρχει μια στάση του ΟΑΣΘ λίγο πριν το ύψος του φαναριού και δύο λεωφορεία (απ' αυτά τα διπλά, όχι στο ύψος - στο μήκος) είχαν προλάβει να ξεφορτώσουν τους πρωινούς νυσταγμένους και δυσκίνητους (από το γεύμα της Λαμπρής!) Θεσσαλονικιούς, οι οποίοι αντί να πάνε προς τη διάβαση του φαναριού και να περιμένουν τον "Γρηγόρη", θυμήθηκαν να παίξουν το frogger (αυτό το παιχνίδι που παίζαμε στο Atari και το Spectrum με το βατραχάκι που προσπαθεί να περάσει το δρόμο πριν το πατήσουν τα αυτοκίνητα - Εγώ ήμουν ο "κακός", δηλαδή το αυτοκίνητο)!!!
Τελικά οι “froggers” κατάφεραν να διασχίσουν ασφαλείς και ακέραιοι το δρόμο, αλλά εγώ αναγκάστηκα να χάσω 4 πολύτιμα δευτερόλεπτα! Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα να προλάβω να δω το πορτοκαλί για όσο κρατάει (3 δευτερόλεπτα) και το αγαπημένο μου κόκκινο φανάρι για ένα (1) ολόκληρο δευτερόλεπτο!!! Κανονικά θα έπρεπε να με βγάλει GAME OVER, αλλά μάλλον είχα bonus extra time και έτσι συνέχισα τον αγώνα μου να προλάβω το επόμενο φανάρι, πριν γίνει κόκκινο, έχοντας την αίσθηση ότι ετοιμάζομαι να περάσω στην επόμενη πίστα του Outrun!
Έχοντας περάσει ήδη 4 Φανάρια και τη διχάλα που οδηγεί στην επόμενη πίστα και διασχίζω την πρώην «Ανθέων», βλέπω από τον καθρέφτη πίσω στο βάθος ένα περιπολικό να τρέχει με υπερβολική ταχύτητα, τη σειρήνα να βαράει, τα φώτα να παίζουν σαν τρελά και να με πλησιάζει επικίνδυνα! Και τότε συμβαίνει το κορυφαίο! Το περιπολικό μου μιλάει: «ΣΤΑΜΑΤΗΣΤΕ ΤΟ ΑΥΤΟΚΙΝΗΤΟ ΣΤΗ ΔΕΞΙΑ ΠΛΕΥΡΑ ΤΟΥ ΔΡΟΜΟΥ»!
Αυτό ήταν! BUSTED!! Τα λίγα δευτερόλεπτα που ακολουθούν μέχρι να σταματήσω εντελώς, αναρωτιέμαι ποιο θα είναι το μέλλον μου από εδώ και πέρα: Για τι θα με γράψει; Για υπερβολική ταχύτητα; Για το κόκκινο φανάρι; Ωχ! Δεν έχω κολλήσει και το αυτοκόλλητο για το 2009 ακόμα! Ωχ! Τι ήθελα και άνοιξα και την οροφή; Τουλάχιστον φοράω ζώνη! Δε θα βγω από το αυτοκίνητο μέχρι να έρθει και να δει ότι τη φορώ!
Στην άκρη του δρόμου έχει μαζευτεί πλήθος και περιμένουν να μάθουν γιατί σταμάτησε η Ελ.ΑΣ. τον φλωρά με το κάμπριο! «Λες να είναι ο Παλαιοκώστας?» νομίζω πως ακούω μια φωνή να ψιθυρίζει… Ακολουθεί ο παρακάτω διάλογος μεταξύ εμού (ο φλώρος) και του «οργάνου»
ΟΡΓΑΝΟ: - Δίπλωμα, άδεια και βγείτε αμέσως από το αυτοκίνητο! (Με φωνή που ούτε ο διοικητής μου στο στρατό δεν είχε!)
ΦΛΩΡΟΣ: - Ορίστε… κύριε! Και σας παρακαλώ πολύ, μπορείτε να μου πείτε για ποιο λόγο με σταματήσατε; (Τι να κάνω.. δεν είχα επιλογή, παρά να το παίξω μαλάκας)
ΟΡΓΑΝΟ: - Α, ώστε δε ξέρεις γιατί σε σταμάτησα! Ε, βγες έξω λοιπόν να σου δείξω!
ΦΛΩΡΟΣ: … (Γκλουπ! Όχι ρε ΓΜΤ! Μια μέρα άδεια πήρα από τη δουλειά και θα τη βγάλω στη φυλακή!)
ΟΡΓΑΝΟ: - Λοιπόν, για πες μου αφού δεν ξέρεις.. Το φανάρι που πέρασες ήταν πράσινο;
ΦΛΩΡΟΣ: - Ποιο απ’ όλα; Πέρασα τόσα φανάρια μέχρι να με σταματήσετε! (ΩΧ! Μαλακία είπα!!)
ΟΡΓΑΝΟ: - Αυτό που πέρασες με κόκκινο! Ξέρεις εσύ! Μην κάνεις πως δεν καταλαβαίνεις!
ΦΛΩΡΟΣ (ουφφφ… δεν το κατάλαβε…): – Μα δεν ήταν κόκκινο! Άντε να είχε γίνει πορτοκαλί!
ΟΡΓΑΝΟ (σε κατάσταση παραληρήματος): - Και όχι μόνο πέρασες με κόκκινο, έτρεχες κι όλας, μπλα μπλα μπλα… να σκοτώσεις και κανέναν άνθρωπο, …μπλα μπλα μπλα…, να τρακάρεις και με κανένα αυτοκίνητο, …μπλα μπλα μπλα…, μπλα μπλα…
Όση ώρα το όργανο απαγγέλει τις κατηγορίες δυνατά για να ακούσει και το κοινό που πλέον έχει αρχίσει να στριμώχνεται αλλά και να τρώει σπόρια, εγώ (ο φλώρος στην προκειμένη περίπτωση), με κατεβασμένο κεφάλι σκέφτομαι ότι δεν έχω άλλη επιλογή από το να.. παραδοθώ! Δεν αντέχω την κοινωνική κατακραυγή και είμαι έτοιμος να δώσω ένα τέλος σ’ αυτό το μαρτύριο! Θα τον διακόψω, δεν αντέχω να ακούω άλλα! Θα ομολογήσω! «ΝΑΙ ΕΙΧΕ ΓΙΝΕΙ ΚΟΚΚΙΝΟ ΓΙΑ 1 ΔΕΥΤΕΡΟΛΕΠΤΟ ΤΟ ΓΑΜΙΔΙ» θα του πω! Να με γράψει να τελειώνουμε!
ΟΡΓΑΝΟ (συνέχεια): Αγοράζετε αυτοκίνητα για να κάνετε μαγκιές… ΜΠΛΑ ΜΠΛΑ ΜΠΛΑ…
ΦΛΩΡΟΣ: - Συγγνώμη, να σας διακόψω λίγο… Θέλω να πω κάτι…
ΟΡΓΑΝΟ: - Να μην πεις τίποτα! Εμένα ν’ ακούς! Το ξέρεις ότι το πρόστιμο για το κόκκινο είναι 700 ευρώ;; άντε μπες μέσα και φύγε γρήγορα, πριν αλλάξω γνώμη!!!
Σήμερα θέλω να μοιραστώ μαζί σας ένα από τα μεγαλύτερα προβλήματα που με ταλαιπωρεί σχεδόν καθημερινά εδώ και κάποια χρόνια και εξαιτίας του έχω χάσει πάμπολλες φορές τον ύπνο μου!
Το συμβάν λαμβάνει χώρα περίπου στις 7.00 – 7.30 το πρωί, και ακούει στο όνομα «Απορριμματοφόρο του δήμου». Και δεν εννοώ αυτό το κλασσικό, το παλιό και άσχημο που τρώει απλά τα σκουπίδια, αλλά κάτι άλλα, καινούργια και μεγαλύτερα, που παίρνουν τους κάδους με κάτι βραχίονες, τους σηκώνουν και τους χτυπάνε με δύναμη καμιά 10ριά φορές μέχρι να ξεκολλήσει και η τελευταία τσίχλα από μέσα τους!! Και ντράγκα ντρούνγκα, ντράγκα ντρούγκα, χειρότερο κι απο εκκλησία που βαραει καμπάνες και μεταδίδει λειτουργία από τα μεγάφωνα είναι!!!
Το πρόβλημα γίνεται ακόμα πιο έντονο όσο καλοκαιριάζει ο καιρός και κοιμόμαστε με ανοιχτά παράθυρα!
Αξιότιμε Κύριε δήμαρχε Θεσσαλονίκης, μπορείτε σας παρακαλώ πολύ να πείτε να ξεκινούν μετά τις 8.30 που ξυπνάω; Ή τουλάχιστον να ξεκινούν πρώτα από εκεί που μένετε εσείς, και να έρχονται αργότερα από τη γειτονιά μου;
Λέτε να διαβάζει tanthopo ο φτερωτός και να επιληφθεί του προβλήματός μου; Κανείς άλλος δεν έχει το παραπάνω πρόβλημα, ή έχω αρχίσει να γερνάω και να παραξενεύω; :-)
Αγαπητοί Έλληνες (πάνω απ' όλα :-)), Αλβανοί, Βούλγαροι, Πακιστανοί, Αφρικανοί, Ρώσοι, Κινέζοι, Χριστιανοί, Μουσουλμάνοι, Βουδιστές, αθεϊστές, αγνωστικιστές, κλπ κλπ αναγνώστες αυτού του ποταπού και τιποτένιου ιστολογίου!
Η προηγούμενη ανάρτηση, κατάφερε να διχάσει τον Ελληνικό λαό και να προκαλέσει ποικίλες αντιδράσεις στους κόλπους του απανταχού Ελληνισμού!
Μετά από αυτήν τη δυσμενή εξέλιξη, δέχτηκα μια ανελέητη επίθεση από μια μερίδα συνανθρώπων μας, αλλά και πολλά μηνύματα αγάπης και συμπαράστασης προς το πρόσωπό μου! Βρισκόμενος στο μάτι του κυκλώνα, δεν είχα άλλη επιλογή παρά να προβληματιστώ και να κάνω την αυτοκριτική μου!
Μετά από τη βασανιστική διαδικασία στην οποία υπέβαλα τον εαυτό μου, κατέληξα σε ετυμηγορία. Δείτε το αποτέλεσμα της αυτοκριτικής μου, στο βίντεο που ακολουθεί:
Κάπου ανάμεσα στα σχόλια θα βρείτε και τη δική μου άποψη, που είναι η εξής:
"Καλησπέρα museum.
Πολλές φορές έχω γράψει κι έχω πει τις απόψεις μου, που είναι σε γενικές γραμμές κατά των συνόρων των χωρών και υπέρ της διατήρησης της εθνικής και πολιτιστικής ταυτότητας των λαών και της αρμονικής συνύπαρξης μεταξύ τους (νομίζω "διεθνιστής" το λένε κάποιοι).
Συνεπώς αν και ο ρατσισμός υπάρχει μέσα μας, αλλά και σε όλους τους λαούς, και μόνο σαν σκέψη ότι μπορώ να ταξιδεύω ελεύθερα ή ακόμα και να δουλεύω σε όλες της χώρες της ευρωπαϊκής ένωσης, το θεωρώ πολύ σημαντική εξέλιξη!
Έχω ακούσει (κι έχω δει) πόσο τραγική είναι η κατάσταση με τους μετανάστες και τους λαθρομετανάστες, ιδιαίτερα στην Πάτρα... Οργή, συμπόνια, λύπηση, φόβος, μπερδεμένα συναισθήματα για την κατάσταση και τους ανθρώπους αυτούς... όλα μαζί καταλήγουν σε απόλυτη θλίψη! Θλίψη για την κατάντια τους και για την κατάντια μας.. Κατάντια για την ανθρωπότητα! Πώς είναι να είσαι ανεπιθύμητος παντού; Να βασίζεις την ύπαρξή σου στην ελεημοσύνη, στην ανέχεια, στον οίκτο, στην κλεψιά..
Οκ, δεν μου αρέσει η κατάσταση, αλλά δεν έχω λύσεις... Κι αν τους κρύψουμε, αν τους γκετοποιήσουμε, αν τους διώξουμε, αν τους γυρίσουμε πίσω, αν τους αφήσουμε να πεθάνουν από την πείνα, αν τους αφήσουμε να πνιγούν στη θάλασσα... θα είμαστε καλύτερα; ή θα γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι; λες και αυτοί να είχαν το όνειρο να έρθουν και να ζήσουν στην Ελλάδα; Δεν έχουν που να πάνε.. Δεν έχουν πατρίδα.. και κανείς δεν τους θέλει.. Ίσως κάποτε κι εμείς να βρεθούμε στη θέση τους..."
(κι επειδή πολύ μελαγχόλησα με το θέμα σου και με αυτά που έγραψα, θέλω να ξέρετε πως αν η ζωή τα φέρει έτσι και με "διώξουν" ή με αναγκάσουν να εγκαταλείψω τη χώρα μου.. θα πάω αυτοεξόριστος στο Παρίσι ή στο Λονδίνο.. όπως έκαναν και οι "αντιστασιακοί"! :-P)"
Όπως λέει όμως και ο museum, αυτά περί κατάργησης των συνόρων και της ελεύθερης μετακίνησης των λαών να ακούγονται "πολύ καλά για να είναι αληθινά". Ας επιστρέψουμε λοιπόν στην "σκληρή πραγματικότητα", κι ας προσπαθήσουμε να απαντήσουμε στα παρακάτω ερωτήματα:
- Ποιοι θα δούλευαν ασταμάτητα και ανασφάλιστοι μέρα και νύχτα για να προλάβουμε να κάνουμε Ολυμπιακούς Αγώνες και τα άλλα "μεγάλα ολυμπιακά έργα" (τα οποία παρεμπιπτόντως, "τα έφαγε" η μονή Βατοπεδίου με μια κλίκα πρωτοκλασάτων Ελλήνων υπεράνω υποψίας), αν δεν είχαμε τους αλβανούς;
- Ποιοι θα δούλευαν στις οικοδομές για 20 ευρώ τη μέρα για να μπορεί να διατηρείται το κόστος αγοράς νέας κατοικίας σε φυσιολογικά επίπεδα(!!!), αν δεν είχαμε τους οικονομικούς μετανάστες;
- Ποιοί θα δούλευαν για 5 ευρώ και ένα πιάτο φαγητό στα χωράφια, και στη συνέχεια οι τσιφλικάδες αγρότες (και καλά σοσιαλιστές) εργοδότες τους να δηλώνουν άνεργοι, αν δεν είχαμε τους μετανάστες;
- Ποιούς (και πόσο) θα πληρώναμε για να σπάσουν στο ξύλο ή να απειλήσουν, ή να βγάλουν από τη μέση τους "αντιπάλους" μας, αν δεν είχαμε τους αλβανούς, βούλγαρους, ρουμάνους κλπ μετανάστες;
- Ποιες θα γίνονταν πόρνες για να μπορούν οι συν-Έλληνές μας να εξωτερικεύουν τα βίτσια τους και να κάνουν τις ανωμαλίες τους, αν δεν είχαμε τις όμορφες κοπέλες από τις χώρες "του πρώην ανατολικού μπλοκ";
- Ποιούς θα κατηγορούσαμε για την κατάντια της χώρας μας, αν δεν είχαμε όλους αυτούς;
Ασφαλώς, τα παραπάνω ερωτήματα είναι ρητορικά και δε χρειάζεται να μακρηγορήσω άλλο με πάμπολλα παραδείγματα που όλα καταλήγουν στο ίδιο συμπέρασμα...
Αυτή είναι η αλήθεια! Τους μετανάστες τους έχουμε, όχι επειδή είμαστε φιλόξενοι και καλοί άνθρωποι, αλλά επειδή τους έχουμε ανάγκη! Για να καλύπτουν τις δικές μας αδυναμίες και διαστροφές!
Γι αυτό άλλωστε διαμαρτυρόμαστε και ανησυχούμε μην τυχόν κανένας μετανάστης στην πορεία χάσει το δρόμο του και γίνει μορφωμένος, αξιόλογος, καλός πολίτης και καταφέρει να γίνει και σημαιοφόρος στις Εθνικές μαθητικές παρελάσεις: Γιατί μετά θα λέμε ότι οι "ξένοι" μας έπαιρναν τις δουλειές που μπορούμε αλλά δε θέλουμε να κάναμε και τώρα μας παίρνουν και τις δουλειές που θα θέλαμε αλλά δεν μπορούμε να κάνουμε!
Βλέπετε, έχουμε συνηθίσει να ακούμε και το "μύθο" που θέλει τους Έλληνες να "διαπρέπουν στο εξωτερικό" στους τομείς των επιστημών, γεγονός που αν το καλοσκεφτεί κανείς, δείχνει και πόσο αυτογνωσία έχουμε για τη χώρα μας, αφού για να γίνεις πετυχημένος σε οποιονδήποτε τομέα, πρέπει να έχεις πλάτες, δημόσιες σχέσεις και να έχεις φιλήσει κατουρημένες ποδιές που λέει και ο πάνσοφος λαός...
Το ελληνικό κράτος είναι ακόμα νεοσύστατο και τα 400 χρόνια σκλαβιάς ακόμα επιδρούν πάνω μας... Ραγιαδισμός και υποταγή στους πλούσιους και ισχυρούς, φασισμός και εκμετάλλευση στους αδύναμους... Τι να κάνουμε; Σε άλλα είμαστε τυχεροί που είμαστε έλληνες (έχουμε τη θάλασσα, τον ήλιο, το σουβλάκι, το τζατζίκι) και σε άλλα άτυχοι...
Έτσι είναι η ζωή... Και οι άνθρωποι είναι παράξενοι...
