Γιορτή της μητέρας σήμερα (2η Κυριακή του Μαΐου - Άλλη μια έμπνευση των ανθοπώλων, "τώρα π' ανθίζουν τα κλαριά...")και σαν άλλος άσωτος υιός θα παραβρεθώ σε οικογενειακή συνάντηση με τη συμμετοχή μαμάδων... (Και φυσικά, και μόνο η συμμετοχή μου στο γεύμα, είναι το δώρο μου - κοτζάμ μαντράχαλος).
Με ευκαιρία την σπουδαιότητα της ημέρας και προσπαθώντας να καλύψω τους προβληματισμούς όλων των εμπλεκομένων σε αυτή τη γιορτή, παραθέτω τα εξής μηνύματα:
Προς όλες τις γυναίκες:
Ένα ζευγάρι βγαίνει έξω την ημέρα της γυναίκας και εκείνος προσφέροντας της ένα τριαντάφυλλο της λέει:
-Χρόνια πολλά μωρό μου.
-Γιατί; Απαντάει αυτή.
-Μα για την γιορτή της γυναίκας.
-Μα εγώ δεν γιορτάζω στην γιορτή της γυναίκας αλλά στην γιορτή της μητέρας.
-Μα δεν είσαι μητέρα .... Λέει εκείνος.
Και εκείνη με σατανικό χαμόγελο...
-Μάντεψε .....
Προς τις μαμάδες:
"Ήταν η δασκάλα και έβαλε την τάξη του Τοτού να γράψει μια έκθεση που να τελειώνει με τη φράση "Μάνα είναι μόνο μία".
Γράφει ο Γιαννάκης:
- Εμένα η μαμά μου με φροντίζει και με αγαπάει πολύ ... γιατί μάνα είναι μόνο μία.
Γράφει ο Κωστάκης:
- Εμένα η μαμά μου με αγαπάει. Όταν αρρωσταίνω με φροντίζει πολύ ... γιατί μάνα είναι μόνο μία.
Γράφει και ο Τοτός:
- Χθες είχαμε καλεσμένους στο σπίτι και η μαμά μου, μου είπε να φέρω μπίρες από το ψυγείο. Πηγαίνω, κοιτάζω στο ψυγείο και της λέω ... "Μάνα, είναι μόνο μία".
Προς τους πατέρες:
- Πότε είναι η γιορτή του πατέρα;
- Εννιά μήνες πριν τη γιορτή της μητέρας...
Και τέλος, η άποψη του παιδιού...:
Μάνα, μητέρα, μανούλα, μαμά
Στου κόλπου σου τη ζέστη, χωμένος βαθιά
εσύ κοιλοπονάς, μα εγώ δε βγαίνω
να ξαναγεννηθώ, δεν τη παθαίνω...
(Τζ. Πανούσης)
4 σχόλια:
Καλή σου μέρα φίλε Θέμη!
Μετά από καιρό, ξέρεις τώρα την άνοιξη κάτι με πιάνει και δεν το μπορώ το πολύ το μηχάνημα. Χρόνια Πολλά για την ημέρα σήμερα! Πέρα από την πλάκα, θα ξαναπώ το γνωστό σε όλους μας, ότι όσους κολλητούς και να κάνουμε , όσες γυναίκες και να μας αγαπήσουνε, όσοι οπαδοί κι ας μας λατρέψουνε, ότι .. ότι .. αυτή η σχέση δεν έχει όμοιά της. Ανιδιοτέλεια, αφοσίωση, σκέψη μα και διακριτικότητα, σεβασμός σε εμάς και την ελευθερία μας. Ιδανική δίχως άλλο. Ας μην τρέφουμε αυταπάτες επομένως, Και ας μην μπαίνουμε σε συγκρίσεις με όποια σχέση και αν κάνουμε ή ήδη έχουμε στην ζωή μας. Είναι άδικο για αυτή τη σχέση και τον συγκεκριμένο άνθρωπο. Γατί αυτή η σχέση θα χάσει με διαφορά στη σύγκριση. Ας τη δούμε σαν κάτι διαφορετικό, από το μηδέν, και ας προσπαθήσουμε να πάρουμε ότι μπορούμε περισσότερο.
Τα πράγματα και οι ανθρώπινες σχέσεις στον κόσμο δεν είναι όλα τα ίδια, υπάρχει μία ιεραρχία, όπως και να το κάνουμε. Να είσαι καλά!
Καλημέρα Δημήτρη!
Κι εγώ μια από τα ίδια... άσε που πώς τυχαίνει κάθε χρόνο, πάντα τέτοια εποχή ο φόρτος εργασίας είναι τέτοιος που νοιώθω πως ζω για να δουλεύω... Πού να βρω το χρόνο να αφοσιωθώ στο blog μου, στα πάθη μου, στους έρωτές μου, στον εαυτό μου!
Πάμε στο θέμα μας τώρα...
Συμφωνώ και επαυξάνω με τα λεγόμενά σου για τη σχέση μάνας-παιδιού που δε χωράει σύγκριση με καμία άλλη.
Ας το σκεφτούν αυτό οι Ελληνίδες-"μάνες" που "υπεραγαπούν" τα παιδιά τους σε τέτοιο (αρρωστημένο πολλές φορές) βαθμό, που έχουν την προκατάληψη πώς οι γυναίκες-"σύζυγοι" των παιδιών τους είναι "κατώτερες" των προσδοκιών (ό,τι κι αν σημαίνει αυτό) και αντίστοιχα, ας το σκεφτούν και οι γυναίκες-"παιδιά" που είναι προκατειλημμένες με τη σχέση του άνδρα-συζύγου με τη μάνα του (προφανώς λόγω της δικής τους εξαρτημένης σχέσης με τη μάνα τους).
Φοβάμαι όμως πώς θα ανοίξει μεγάλο κεφάλαιο συζήτησης αν το αναλύσουμε παραπάνω, με απρόβλεπτες συνέπειες που μπορεί να οδηγήσουν σε διαμάχη μεταξύ των δύο φύλλων...
Χρόνια πολλά λοιπόν σε όλες τις μαμάδες και καλά μυαλά!
/Θέμης
Υ.Γ. Όταν ήμουν μικρός και έλεγα στη μαμά μου τι δώρο θέλει να της κάνω, μου έλεγε "τίποτα! Καλό παιδί θέλω να είσαι και να μη με στεναχωρείς!" Και από τότε αυτό κάνω! Όποτε με έπαιρνε τηλέφωνο της έλεγα πάντα... "Ναι μαμά! Διαβάζω!!" :-P
Φίλε Δημήτρη ξαναδιάβασα το σχόλιό σου… Τα λες ωραία, για την ακρίβεια τα λες πάρα πολύ ωραία! Έτσι όπως θα έπρεπε να είναι! Αψηφάς τον κίνδυνο να σε χαρακτηρίσουν... "μαμάκια" ή κάτι αντίστοιχο, και μιλάς για την αγάπη μάνας-παιδιού, που χαρακτηρίζεται από ανιδιοτέλεια, αφοσίωση, διακριτικότητα, σεβασμό σε εμάς και την ελευθερία μας.
Αφού λοιπόν μου κάνεις «πάσα», μου δίνεις την ευκαιρία να αναπτύξω λίγο περισσότερο τις απόψεις μου και να θέσω κάποιους προβληματισμούς για κάποια σχετικά θέματα…
Όλοι οι γονείς, θέλουν να δουν τα παιδιά τους ευτυχισμένα. Όταν όμως αυτά δηλώνουν ευτυχισμένα, αυτοί (οι γονείς) δεν είναι… Για τους πιο πολλούς γονείς, τα παιδιά τους είναι ευτυχισμένα μόνο όταν και αν ακολουθήσουν τα όνειρα που έχουν κάνει οι ίδιοι για τα παιδιά τους..
Δε νομίζω πως υπό φυσιολογικές συνθήκες υπάρχει άνθρωπος που δεν αγαπάει τους γονείς του και (μιας και έχει την τιμητική της σήμερα) κυρίως τη μάνα του… Ωστόσο, τις πιο πολλές φορές, υπάρχει χάσμα γενεών, ή για να το πω απλά, απλά δεν ταιριάζουμε πάντα με τους γονείς μας και έχουμε διαφορετικές απόψεις. Δεν έχω επιτρέψει ποτέ σε κανέναν από τους δυο μου τους γονείς να ελέγξουν τη ζωή μου, ή να έχουν έστω και άποψη για τις επιλογές μου! Πάντα μα πάντα, τους έφερνα προ τετελεσμένων γεγονότων! Φυσικά, όπως θα ήταν λογικό, έχοντας μεγαλώσει στο ίδιο περιβάλλον, θέλοντας και μη, κληρονομούμε πολλά, - θετικά και αρνητικά – στοιχεία απ’ αυτούς.
Το θέμα είναι πόσο επιτρέπεται να επεμβαίνουν οι γονείς στη ζωή των παιδιών τους και κυρίως, πόσο πρέπει να επιτρέπουμε εμείς στους γονείς μας να επεμβαίνουν στη ζωή μας! Η προσωπική μου θέση;; ΚΑΘΟΛΟΥ και ΚΑΘΟΛΟΥ! Σ’ αγαπώ, σ’ εκτιμώ, αλλά… Ως εδώ! :-) Αυτή τη στάση είχα από μικρός (τότε που δεν ήξερε που ήμουν και έπαιρνε τηλέφωνο τους φίλους μου) και την ίδια συνεχίζω να έχω και τώρα. Η σχέση μας είναι πολύ καλή και απόλυτα υγιής, αλλά εγώ μεγάλωσα, έχω τη δική μου ζωή και η μάνα μου τη δική της. Χωρίς κανέναν ενδοιασμό, θα έφευγα για πάντα στην άλλη άκρη της γης αν εκεί βρίσκεται η γυναίκα της ζωής μου κι αν εκεί πρόκειται να κάνω τη δική μου οικογένεια, χωρίς να σκέφτομαι πως αφήνω πίσω κάποιον που αγαπώ.
Καλώς ή κακώς, η προσωπική ευτυχία είναι ανεξάρτητη από την σχέση στοργής μάνας-παιδιού. Και η ιστορία έχει δείξει πως όσο πιο ανεξάρτητη.. τόσο πιο ευτυχισμένο είναι το ζευγάρι :-).
Όλα βέβαια έχουν το τίμημά τους… Το μεγαλύτερο πρόβλημα που είχα με τις πιο πολλές κοπέλες μέχρι τώρα στη ζωή μου, ήταν πως ενώ χαιρόταν ιδιαιτέρως με τις παραπάνω ιδέες μου (που το έβλεπαν και στις πράξεις μου) και με το πόσο ανεξάρτητος (έως ασυμβίβαστος) είμαι, οι ίδιες αδυνατούσαν να «απογαλακτιστούν»… Κάποτε μάλιστα, μια κοπέλα μου είπε και το εξής: «με τρομάζει η ανεξαρτησία σου… Πώς μπορείς και κάνεις πάντα το δικό σου αδιαφορώντας για το τι θα πουν οι γονείς σου; Το ίδιο θα κάνεις και με μένα όταν δε θα είσαι πια ερωτευμένος μαζί μου;» (…) (Για να εισπράξει την απάντηση που θα έδινε και ο Σταμάτης Γαρδέλης: «Μα πάντα θα είμαι ερωτευμένος μαζί σου, μωρό μου!» λολλλλλλλ)
Και τελειώνοντας, εννοείται πως δεν τίθεται θέμα σύγκρισης μεταξύ της αγάπης μάνας-παιδιού και της αγάπης μεταξύ άντρα-γυναίκα! Κατ’ αρχήν η πρώτη είναι «δεδομένη», ενώ στη δεύτερη υπάρχει το ερωτικό στοιχείο! Σαφώς ο καθένας ιεραρχεί κάθε τί ανάλογα με τα πιστεύω του... Κι εγώ είμαι πολύ ερωτικός τύπος ;-) lol
/Θέμης
Καλημέρα Θέμη,
Ευχαριστώ που ξανάρθες, καθυστέρησα λίγο αλλά δεν το ξέχασα! Συμφωνώ με όλα όσα λες και το εννοώ! Την Κυριακή βέβαια στα πλαίσια της γιορτής της μητέρας θέλαμε να εξυμνήσουμε και πιθανόν να ωραιοποιήσουμε αυτή την αγάπη. Ίσως πάλι να οφείλεται στο ότι στην δική μου περίπτωση είχα μία διακριτική παρουσία των γονιών και την ελευθερία που ήθελα.
Μιας και τώρα πέρασαν λίγες μέρες, ας παραθέσουμε και τις υπερβολές. Είναι υπερβολή, η απόλυτη ή έστω αρκετή εξάρτηση των παιδιών από τους γονείς τους και ιδίως τις μανάδες τους. Ακόμα και για τους συντρόφους αυτών των ανθρώπων, γίνεται ενοχλητικό. Φτιάχνει άτομα άβουλα και αδύναμα να χειριστούν πρόσωπα και καταστάσεις, ειδικά στα δύσκολα. Και βέβαια είναι λανθασμένο να υποδεικνύουν οι γονείς στα παιδιά τους το επάγγελμα που θα ακολουθήσουν και άλλες επιλογές τους. Ειδικά οι πατεράδες το έχουν αυτό. Και ειδικά σήμερα που η οικονομική δύναμη είναι στην προηγούμενη γενιά, δύσκολα ξεφεύγει κανείς.
Να σου πω κάτι και για μένα, σπούδασα στην πόλη μου κι έμενα μέχρι το 30 στο πατρικό μου. Έφερνα όποιους και όποιες ήθελα σπίτι για ύπνο, έφευγα και γύρναγα ότι ώρα μου κάπνιζε, δεν έδινα λογαριασμό σε κανέναν και κυρίως ζητούσα και ξόδευα ελάχιστα χρήματα και κάποιες φορές είχα τα δικά μου. Απέκτησα αμάξι δικό μου στα 32 μου, δουλεύοντας κανονικά από 26 χρονών. Από την άλλη υπάρχουν οι υποτιθέμενοι ανεξάρτητοι μπούληδες των σπουδών στο εξωτερικό ή αλλού που στάζει μισθός παχουλός ή δίδακτρα ή αμάξι από γονείς ή ακόμα οι λεγόμενοι ανεξάρτητοι που κληρονομούν σπίτια, κινητές και ακίνητες περιουσίες. Να την βράσω την ανεξαρτησία σας, αυτό είναι ανέξοδη μαγκιά. Ήθελα απλά να σου δείξω πως η ανεξαρτησία είναι πολλά πράγματα και δεν έχει να κάνει με γεωγραφική απόσταση μόνο.
Όσο αφορά ένα άλλο σκέλος, το έχουμε δει παλαιότερα, όταν τα παιδιά γίνονταν αργότερα πιο ευκατάστατα από τους γονείς. Παρατημένα γεροντάκια στα γηροκομεία, μαραζωμένοι γονείς που τους έχουν ξεχάσει και μόνο εικονικά ενδιαφέρονται με λίγα τηλεφωνήματα και αραιές επισκέψεις. Αυτού του είδους την ελευθερία, την αδιαφορία δηλαδή, καταλαβαίνεις πως την έχω σαν ό,τι χειρότερο – ίσως όταν συνοδεύεται από ‘εικονικό’ ενδιαφέρον, κυρίως όταν είναι βρίσκουμε κάποιο όφελος.
Να είσαι καλά.
Δημοσίευση σχολίου