Πάει ο παλιός ο χρόνος... Καλή Χρονιά!

Και ναι... 5, 4, 3, 2, 1... ΜΠΟΥΜ!

Άλλος ένας "γέρος" χρόνος θα έχει φύγει όταν θα διαβάζεις αυτές τις γραμμές..

"Γέρε χρόνε φύγε τώρα,
πάει η δική σου η σειρά
ήρθε ο νέος με τα δώρα,
με τραγούδια και χαρά"

Αυτό είναι το μήνυμα της Πρωτοχρονιάς.. Διώχνουμε τον "γέρο".. Ότι είχες να μας δώσεις το έδωσες! Πήγαινε τώρα σε καμιά γωνιά να πεθάνεις.. Δε σε θέλουμε! θέλουμε τον νέο που θα μας φέρει δώρα, τραγούδια και χαρά...

Γαμώ την πρωτοχρονιά μου γαμώ! Και μιλάμε μετά για "αγάπη", καλοσύνη, ηθική κλπ.. Όταν από βρέφη μας κάνουν πλύση εγκεφάλου και μας μαθαίνουν τη "σημασία" του χρόνου, τι περιμένεις...! Που δεν είναι τίποτε άλλο παρά μια ανακάλυψη του ανθρώπου για να μας αγχώσει και να μας θυμίσει ότι δεν υπάρχει το.. άπειρο! Να μας θυμίσει πως ό,τι κάνουμε, ό,τι ζούμε, ό,τι αισθανόμαστε, κάποτε θα τελειώσει.. Και θα τελειώσει με τον χειρότερο τρόπο! Όπως ο γέρος χρόνος.. όσο γερνάμε δε θα μας θέλει κανείς.. Κανείς δε θα είναι πιο όμορφος, πιο νέος, πιο αγαπητός, πιο "ζωντανός", απ' ότι είναι σήμερα! Κάθε μέρα που περνά τα ανθρώπινα κύτταρά μας πεθαίνουν! Κάθε μέρα πεθαίνουμε...

Και για όλα αυτά φταίει... Ο χρόνος! Ποιος εφηύρε το χρόνο? ο Άνθρωπος! Για όλα φταίει ο άνθρωπος..

Ποιος είχε πει.. "Αγαπώ τους νεκρούς.. αγαπώ και τους ζωντανούς! Αυτούς που δεν μπορώ είναι τους μισοζώντανους"; Αν σε άγγιξαν οι σκέψεις μου, κάπως έτσι μάλλον θα φαίνομαι στα μάτια σου τώρα..

Εγώ έχω άλλη σχέση με το χρόνο. Σημασία για μένα έχει αυτό που μένει όταν ο χρόνος θα έχει φύγει.. Από τότε που θυμόμαστε τον εαυτό μας, υπάρχουν στιγμές (ευχάριστες και δυσάρεστες) που μας έχουν μείνει στο μυαλό σα να τις ζούμε ακόμα! Σα να μην πέρασε ούτε στιγμή! Κι αν θεωρήσουμε ότι ο χρόνος είναι μια τεθλασμένη γραμμή, με αρχή και τέλος, τότε σύμφωνα με την γεωμετρία, η γραμμή αποτελείται από άπειρα σημεία. Έτσι κι ο χρόνος, αποτελείται από άπειρες στιγμές! Πολλές φορές (τις περισσότερες), δεν καταλαβαίνουμε τη σπουδαιότητα των στιγμών όταν τις ζούμε αλλά καταλαβαίνουμε την αξία τους αργότερα. Κι αυτό είναι κρίμα. Νομίζω ότι οφείλεται στο ότι τα περιμένουμε όλα από το μέλλον και ξεχνάμε να ζήσουμε το σήμερα, το τώρα! Όπως τώρα που περιμένουμε με λαχτάρα τον καινούργιο χρόνο!

Ξέρουμε όμως να ζούμε το τώρα; με μια εντελώς προβλέψιμη και σπασμωδική αντίδραση σε μια κρίση πανικού για τις στιγμές που χάσαμε ή γι αυτές που δεν ήρθαν, θα αρχίσουμε να παλιμπαιδίζουμε, να μεθάμε, να καταναλωνόμαστε σε ανούσιες σχέσεις και ανόητες πράξεις, ως που να εξευτελίσουμε εντελώς τη ζωή μας και να μας γίνει σα μια ξένη φορτική, όπως λέει κι ο Καβάφης ("Όσο μπορείς" - 1913)

Τι άλλες επιλογές έχουμε; Ένα είναι σίγουρο: Πως από τη στιγμή που δώσαμε υπόσταση στο χρόνο, η δεσμευτικότητα των αποφάσεών μας θα μας οδηγεί σχεδόν πάντα πίσω στην ανελευθερία του χρόνου από την οποία δραπετεύσαμε.. Δε νομίζω ότι μπορούμε να κάνουμε τίποτα! Παρά μόνο ίσως.. Να αισθανόμαστε έντονα.. όχι να ζούμε έντονα! Να αισθανόμαστε! Να αισθανόμαστε τους ανθρώπους, την ομορφιά της ζωής, τη φύση! Να αγαπάμε τη ζωή! Να αγαπάμε! Έτσι απλά! Χωρίς περαιτέρω ανάλυση! Τότε μόνο, ίσως αποκτήσει πραγματικά αξία η ύπαρξή μας...

Καλή Χρονιά!
Θέμης.

Υ.Γ.
Μου ευχήθηκες "άπειρη αγάπη στο άπειρο (...?)".

Σου απαντώ: Και μια στιγμή ν' αγαπηθούμε, το ίδιο κάνει (...?) ;-)