...Είμαστε όλοι εμείς, που αυτή τη στιγμή παρακολουθούμε από την τηλεόραση τους 100 κουκουλοφόρους και τους χιλιάδες μαθητές να προσπαθούν να ΣΩΣΟΥΝ την τιμή της χώρας και την αξιοπρέπειά μας!
Ανάμεικτα συναισθήματα, από τη μια η οργή για τη δολοφονία του 15χρονου Αλέξανδρου από έναν σχιζοφρενή συν-έλληνά μας που (π)έτυχε να κερδίσει την εμπιστοσύνη του κράτους για να μας προστατεύει, από την άλλη ο φόβος μήπως τεθεί σε κίνδυνο η δική μας περιουσία ή ακόμα και η ίδια μας η ζωή από τα οργισμένα και συμπαθή κατά τ' άλλα "παλιόπαιδα", η ανησυχία για την παγκόσμια οικονομική κρίση, η εργασιακή ανασφάλεια και εκμετάλλευση των εργαζομένων, τα οικονομικά σκάνδαλα των τελευταίων ετών με πρωταγωνιστές τους εκπροσώπους του "Θεού" και του "Λαού", τα golden boys, τα play boys, η απουσία των ανθρώπινων αξιών και της κατάλληλης παιδείας, η κατευθυνόμενη δημοσιογραφία, οι "γαλάζιοι", οι "πράσινοι", οι "κόκκινοι" διορισμοί από την πίσω πόρτα, η αναξιοκρατία, η ΜΗ ΕΦΑΡΜΟΓΗ των τεστ δεξιοτήτων γι αυτούς που εργάζονται ήδη στο δημόσιο τομέα, η ανικανότητα και η ανευθυνότητα των "Ανευθυνόμαστε για τις ζημιές" πολιτικών μας, και πολλά άλλα παραδείγματα που τελειωμό δεν έχουν, μας οδήγησαν σήμερα, όλους μαζί, ενωμένους, να σπάμε τα ρεκόρ τηλεθέασης και τα μηχανάκια της AGB, για να παρακολουθούμε παρέα με μια coca-cola και ένα πιτόγυρο (εγώ αυτά παρήγγειλα πάντως) την "εξέλιξη" του είδους μας μέσα από τα κανάλια της τηλεόρασης!
Ειλικρινά δεν πιστεύω ότι μπορούμε να κάνουμε κάτι άλλο εμείς...
ΑΥΤΟΙ ΕΙΜΑΣΤΕ! Οι ψευτο-αναρχικοί του Κανα-πέος!
Κι αν εμείς έχουμε συμβιβαστεί με μια πραγματικότητα που μας κάνει να ελπίζουμε ότι με το πολύ κάπνισμα και τα μεταλλαγμένα προϊόντα που καταναλώνουμε, μπορεί και να ευτυχίσουμε να ΜΗ ΔΟΥΛΕΥΟΥΜΕ ΜΕΧΡΙ ΝΑ ΠΕΘΑΝΟΥΜΕ σε ηλικία 100 ετών και ΝΑ ΜΗ ΔΟΥΜΕ τα χειρότερα που έρχονται, οι νεότερες γενιές, οι μαθητές που αυτή τη στιγμή έχουν εξαφανιστεί από τα σπίτια τους σ' όλη τη χώρα και καθοδηγούνται από το ένστικτο της αυτοσυντήρησης, έχουν ακόμα δικαίωμα στη ζωή και έχουν κάθε δικαίωμα να θέλουν να "διαλύσουν" και να καταστρέψουν το "κράτος δικαίου" που τους περιμένει!
Ποιος θα ήθελε να είναι σήμερα 16 και 18 χρονών; Τι μπορούμε να υποσχεθούμε στη νέα γενιά;
Προσωπικά δεν μπορώ να τους υποσχεθώ τίποτα.. Και ευτυχώς, είμαι από τους τυχερούς... δεν έχω παιδιά (απ' ότι ξέρω τουλάχιστον)!
Εύχομαι όμως να μπορούσα να ήμουν Πρωθυπουργός...Έστω για μια μέρα!! Έστω για σήμερα!! Γιατί τότε μόνο θα μπορούσα να κάνω κάτι και να νιώθω ότι έκανα κάτι σωστό για αυτή τη χώρα και για αυτόν το λαό... ΝΑ ΠΑΡΑΙΤΗΘΩ!
Θέμης
19 σχόλια:
συμφωνω σε γενικές γραμμές με το πνεύμα του κειμένου, ωστόσο έχω και τις διαφωνίες μου:Δεν είναι για μένα "οργισμένα και συμπαθή παλιόπαιδα" όλοι αυτοί που σε ένα παραλήρημα βίας και παραλογισμού καταστρεφουν και ρημάζουν ό,τι βρουν μπροστά τους "πατώντας" στο αποτροπιαστικό και ανατριχιαστικό γεγονός της δολοφονίας ενός εφήβου από ένα όργανο της "αταξίας"...Δυστυχώς υποψιάζομαι πως οι περισσότεροι από αυτούς δεν έχουν συνειδητοποιήσει τι έχει συμβεί και εκτονώνουν επικίνδυνα την οργή τους και τη βία τους...
σε γενικές γραμμές συμφωνώ κι εγώ μαζί σου και ανησυχώ για "την επόμενη μέρα"...
Ακόμα και η ωμή βία όμως, χωρίς κίνητρο και χωρίς σκοπό, ή ακόμα και "για πλάκα", είναι αποτέλεσμα της σύγχρονης κοινωνίας. Για την κατάντια της οποίας έχουμε όλοι κάποια ευθύνη...
Κι αν αντιλαμβανόμαστε τη δική μας ευθύνη, ας σταματήσουμε επιτέλους να περηφανευόμαστε για το πόσο "δημοκράτες" είμαστε κι ας αναλογιστούμε πόσο απολίτιστοι είμαστε.
Αν συνειδητοποιήσουμε ότι έχουμε πιάσει πάτο, τότε μόνο ίσως αρχίσουμε να κοιτάμε ψηλά... Αν όμως δεν το καταλάβαμε ακόμα και τώρα αναζητάμε τους "καλούς μπάτσους" να επιβάλουν την τάξη (βία στη βία), τότε φοβάμαι ότι μάλλον εσύ δεν έχεις συνειδητοποιήσει τι πρόκειται ακόμη να συμβεί...
Ωραία όλα υτά πραγματικά ωραία... αλλά όπως λες Θέμη είναι πραγματικά μόνο λόγια ... και ακόμα και η άποψή σου στο τέλος αν είσουν πρωθυπουργός είναι επίσης μια πράξη απραξίας... Αυτό που δε πρέπει να κάνουμε είναι να ξεχνάμε. Δε πρέπει να ξεχνάμε δε πρέπει να συμφωνούμε δε πρέπει να λέμε δε βαριέσαι βρε αδερφέ μη κάνεις φασαρία γιαυτο για εκείνο ... σκύψε κιάλλο το κεφάλι ... πάρα μια καρπάζιά πάρε μια αύξηση.. κάτσε στην ουρά και μη μιλάς ... πλήρωσε... μείνε στην ανεργία πηδήξου να διοριστείς... δέξου τα ψέματα όλων τους και ξαναψήφισέ τους όταν έρθουν οι εκλογές.. ΞΕΧΝΑ ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΜΕΘΑΥΡΙΟ ΠΟΥ ΘΑ ΕΡΘΕΙ ΕΝΑ ΚΑΙΝΟΥΡΓΙΟ ΘΕΜΑ ΣΤΗΝ ΕΠΙΚΑΙΡΟΤΗΤΑ...Ο Χ Ι ...δε πρέπει να ξεχνάμε.. η οργή μας πλέον πρέπει να αντικαταστήσει την ευγένεια (δε μιλαω για βια την οποία αποδοκιμάζω) αλλα οργή και πράξεις οι οποίες θα μπορέσουν να αλλάξουν σιγά σιγά αυτή την κοινωνία... Και κατι ακόμα τελεύταίο ... Μακάρι ο Αλέξανδρος να είναι το τελευταίο παιδάκι...
soff
Θεμη νομίζω εισαι into the point και η θέση σου εκφράζει τη μαζική αναγούλα απεναντι στα αποτρόπαια εγκλήματα αυτου του κράτους (που παρόμοιά τους δεν εχω ξαναβιώσει) και οχι στους αποτρόπαιους βανδαλισμούς που έχουν κατακλύσει τις τηλεοράσεις μας. Παράλληλα καυτηριάζεται με διακριτικό τρόπο η κουλτούρα του καναπέ που έχει καθιερωθεί τελευταία και δυστυχώς μας αμερικανοποιεί οσο τιποτ'αλλο.
Θα ήθελα να συμπληρώσω σε όλα αυτά οτι κθισμένοι και αμέτοχοι εκ του ασφαλούς στον καναπέ μας η στην καρέκλα του υπολογιστή μας μπορούμε να λέμε και να γράφουμε οτι μας κατέβει και ότι μας εκφράζει πολιτικοκομματικά, όπως και οι πολιτικοι απο το γραφείο τους στα παράθυρα των καναλιών, κανεις ποτέ ομως δε σκέφτηκε οτι έξω αυτή τη στιγμή γίνεται ενας αγώνας και ποτέ δεν αναρωτήθηκε γιατι.. Έχουμε χάσει την ουσία... η κυβέρνηση παρακολουθεί και τρίβει τα χέρια της προκαλώντας περαιτέρω την κοινή γνώμη με τα διάφορα επικοινωνιακά τρύκ (παραιτήσεων και λοιπών λαικισμών όπως του απαράδεκτου υπ.Μακεδονίας-Θράκης) οι καταστροφολόγοι παρουσιάζουν με τόση οργή. Αυτή τη στιγμή που μιλάμε στον Ελληνικό λαό καλλιεργείται ο συντηρητισμός και ο φόβος, μέσω της τακτικής προβατοποίησης των media. Και πάρε παράδειγμα τη "διακριτική" παρουσία της αστυνομίας σε όλο αυτο το σκηνικό που έχει στηθεί...Είναι όλα τυχαία?
Τόλμησε κανεις να κατέβει στο κέντρο της Θεσσαλονίκης ή της Αθήνας χτες? Εγώ ναι (και θα σου στείλω σύντομα και φωτογραφίες). Οι ζημιές που προκλήθηκαν (που επουδενί δεν φτάνουν το μέγεθος που παρουσιάζεται στα μέσα), σε 3-5 ημέρες αφότου καταλαγιάσει το έργο των "ταραξιών", θα εχουν αποκατασταθεί.. και μάλιστα με κρατικά funds όπως προαννήγγειλε ο πρωθυπουργός (!). Οι ζημιές που έχουν προκληθεί απο τα δικά τους έκτροπα-σκάνδαλα-διαφθορά-κοροϊδία και διασυρμό της δημοκρατίας πότε και πώς θα αποκατασταθούν?
Σκεφτείτε πριν μιλήσετε, κατεβείτε να δείτε με τα μάτια σας τι γίνεται. Διαβάστε τι γράφουν και τα ξένα ειδησιογραφικά και όχι μόνο τα ελληνικά. Μετά το ξανασυζητάμε...
nd.
sorry for some mistakes. Εγραψα γρήγορα και δεν ειχα χρονο να το ξαναδιαβάσω...
nd.
Αγαπητέ Θέμη, είμαι η πρώτη ανώνυμη που δημοσίευσε το σχόλιό της.Φοβάμαι πως παρεξήγησες κάποιες σκέψεις μου. Σε καμία περίπτωση δεν αναζητώ "καλούς μπάτσους για να επιβάλουν την τάξη (βία στη βία)". Πόσο μάλλον όταν αυτούς τους επικίνδυνους τύπους χαρακτήρισα η ίδια όχι όργανα της τάξης, αλλά της "αταξίας", καθώς με τη συμπεριφορά τραμπούκων πυροδοτούν ξεσπάσματα βίας. Ωστόσο, συνεχίζω να πιστεύω πως οι ταραξίες, που δε σέβονται ούτε την Εθνική Βιβλιοθήκη ούτε το περίπτερο κάθε γιαγιάς που το αντικρίζει παρανάλωμα του πυρός το επόμενο πρωί, είναι εξίσου νταήδες και τραμπούκοι και δεν πιστεύουν σε καμία ιδεολογία. Δεν είναι αναρχικοί, γιατί οι αναρχικοί έχουν ιδεολογία και ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα και σεβαστή, είναι νταήδες. Και σαφώς ανησυχώ και τρομάζω για την κοινωνία αυτή ("εικόνα σου είμαι κοινωνία και σου μοιάζω"), η οποία εκτρέφει ανθρώπους που δεν πιστεύουν σε τίποτα...
Αγαπητοί soff, nd και ανώνυμη σας ευχαριστώ πολύ για τις τοποθετήσεις σας. Σ΄αυτές τις τραγικές στιγμές για τη δημοκρατία, τη χώρα και για εμάς, είναι τουλάχιστον παρήγορο που βλέπω ανταπόκριση και αξιόλογες απόψεις, από ανθρώπους που παρά την οργή και τη θλίψη, έχουν το κουράγιο να εκφραστούν, να προβληματιστούν και να μας προβληματίσουν όλους μας.
@soff, μίλησες και για "...πράξεις οι οποίες θα μπορέσουν να αλλάξουν σιγά σιγά αυτή την κοινωνία".
Συμφωνώ και επ' αυξάνω! Αυτό είναι το ζητούμενο! Αυτή είναι η ουσία! Δε γίνεται να αλλάξουν όλα αυτομάτως και μονομιάς! Πρέπει να έχουμε την υπομονή και τη θέληση να αλλάξουμε σιγά σιγά.. Να συγκρουστούμε με τα ατομικά μας συμφέροντα και να αρχίσουμε να δημιουργούμε το κλίμα εμπιστοσύνης στους ανθρώπους και στους θεσμούς!
@nd, η αγανάκτησή σου είναι εμφανής από τα γραφόμενά σου. Το ίδιο και η δική μου νομίζω...
Μίλησες για έναν "αγώνα" εκεί έξω και για "επικοινωνιακά τρικ της Κυβέρνησης". Επίτρεψέ μου να εκφράσω την ανησυχία μου για τα αγνά κίνητρα αυτού του αγώνα, καθώς η ψυχολογία της μάζας και η οχλοκρατία είναι επικίνδυνη για ακόμα χειρότερες συνέπειες.
Χωρίς καμία μα καμία διάθεση να κομματικοποιήσω τη συζήτηση, έχω την εντύπωση πως η Κυβέρνηση νιώθει τόσο μα τόσο εγκλωβισμένη και σε κατάσταση... αφασίας (όπως όλοι διαπιστώσαμε από τις δηλώσεις πολλών στελεχών και υπουργών), που εναποθέτει τις ελπίδες της για την εκτόνωση της κρίσης, σ' αυτό ακριβώς.. Στην αγανάκτηση του κοινού αισθήματος από τις λεηλασίες και τις καταστροφές...
@αγαπητή ανώνυμη, ίσως να παρεξήγησα κάποιες σκέψεις σου... Ίσως πάλι να μην ήθελα να συμφωνήσω απόλυτα μαζί σου, γιατί φοβάμαι αυτό που κάποιοι ήδη σκέφτονται και τρέμουν να πουν..
Ποιος το περίμενε ότι θα φτάναμε ποτέ σε σημείο να φοβόμαστε ότι "Μια χούντα" ή μια "17 Νοέμβρη" θα μας σώσει...
Ας γίνει ο θάνατος του μικρού Αλέξη, ο λόγος για να αλλάξουμε.. για να γίνουμε καλύτεροι... Ή έστω.. λιγότερο χειρότεροι..
Ο ΚΑΘΡΕΦΤΗΣ
Όλες αυτές τις μέρες που παρακολουθώ αυτά τα γεγονότα δυστυχώς εξ αποστάσεως είναι από τις σπάνιες φορές που κλαίω και θλίβομαι τόσο βαθιά. Νιώθω ότι είμαστε ένας φοβερά θυμωμένος λαός που συνάμα αποποιείται των ευθυνών του. Όταν ο αστυνομικός πάτησε την σκανδάλη και δολοφόνησε τον Αλέξη όλη η Ελλάδα οργίστηκε με τους αστυνόμους και τον τρόπο που αντιδρούν. Τώρα που καίγονται και απειλούνται οι περιουσίες τους θέλουν την αστυνομία παρόν να επιβάλει την τάξη. Σκέπτομαι ότι όλα αυτά τα χρόνια που ζω ακούω τους Έλληνες να κατηγορούν για τις λάθος κινήσεις, τις λάθος πολιτικές, τα λάθος λάθος λάθος. Αλλά που είναι η δικά μας ευθύνη σε όλα αυτά;; Που έχουμε βάλει ο καθένας το χεράκι του για όλη αυτή την κατάσταση;; Ποιός κατέβηκε από μας σαν απλός συνάνθρωπος να βοηθήσει σε όλη αυτή την αναταραχή;; Όλοι καθόμασταν και παρακολουθούσαμε τα γεγονότα από την τηλεόραση σαν σήριαλ. Ποιοι ενωθήκαμε να φτιάξουμε ανθρώπινες αλυσίδες διαμαρτυρίας αλλά και προστασίας της περιουσίας μας; Ποιοι και πότε πήραμε πραγματικά την κατάσταση στα χέρια μας; Πότε θα πάψουμε να νιώθουμε θύματα και θύτες και να παλέψουμε για αυτό που μας ανήκει; ‘Αυτοί είναι αστυνομικοί να κάνουν τη δουλειά τους, εγώ είμαι υπάλληλος θα κάνω τη δικιά μου’, πόσο διαφέρει αυτό από ένα καλά ρυθμισμένο ρομπότ; Που πήγε η απλή πηγαία και αυθόρμητη ανάγκη για συμπαράσταση στον συνάνθρωπο; Αυτοί οι άνθρωποι που σπάνε, διαμαρτύρονται, διαδηλώνουν δεν είναι όλοι το ίδιο αλλά είναι όλοι νέοι. Είναι το μέλλον της Ελλάδας και έτσι όπως φαίνεται είναι ζοφερό. Αυτά τα παιδιά θα μπορούσε να είναι και παιδιά μας. Γιατί τα έχουμε φέρει σε αυτό το σημείο; Που φταίξαμε εμείς; Που έφταιξα εγώ; Έφταιξα που συμβιβαστικά πολύ νωρίς και χωρίς σημαντικό λόγο; Έφταιξα που το πακέτο που μου δώσανε ήταν αρκετά βολικό και δεν θέλησα να ξεβολευτώ;
Πάντως καταλαβαίνω όσο μεγαλώνω ότι η ζωή έχει μια δική της σοφία και δικαιοσύνη και αποδίδει το δίκαιο με το δικό της τρόπο. Τα ισοζύγια ενέργειας που πολλοί από μας διδαχτήκαμε στα πανεπιστήμια έχει μια χαρά εφαρμογή και στη ζωή. Ξέρω ότι πολλοί από σας θα διαβάζεται και θα λέτε: ‘ Εγώ κάνω ότι καλύτερο μπορώ. Δεν μπορώ να αλλάξω και τον κόσμο’. Ξέρουμε καλά όμως όλοι μας πόσο πολύ βαθιά χωμένοι είμαστε σε αυτό που λέμε καπιταλιστικό/ιμπεριαλιστικό σύστημα. Δεν έχω καμιά διάθεση ούτε θέλω να επιβάλω αλλαγή αλλά θα πρέπει τουλάχιστον να συνειδητοποιήσουμε όλοι μας ότι όταν οι εφηβικές αυτοκτονίες θα αυξηθούν ή οι μετανάστες θα κλέβουν ότι βρουν αυτό θα είναι ένα αποτέλεσμα και τον δικό μας επιλογών και όχι κάποιου κράτους ή κάποιας κυβέρνησης. Μηδέν καλό αμιγές κακού και το αντίστροφο. Δεν πιστεύω πια στις επαναστάσεις και στη βία. Δεν πιστεύω ότι καμίας μορφή βίας και σύγκρουσης θα φέρει την αλλαγή. Είναι όλα η όψη του ίδιου νομίσματος. Αλλά θα πρέπει επιτέλους να κοιτάξουμε τον εαυτό μας στον καθρέφτη και να αναρωτηθούμε τι πραγματικά θέλουμε και τι πραγματικά μπορούμε για την ζωή μας και κατά συνέπεια και την ζωή των συνανθρώπων μας αφού αυτά τα δυο είναι άρρηκτα δεμένα αν και είναι κάτι που έχουμε ξεχάσει. Θα πρέπει να κοιτάξουμε μέσα στα όνειρα μας και να δούμε τι θέλουμε και τι μας συμβαίνει. Αν αυτό που θα δούμε απέχει από αυτό που βιώνουμε σήμερα κάτι δεν κάνουμε καλά. Κάτι έχουμε χάσει στη διαδρομή….
Για μιαν στιγμή σιωπής και μια αιωνιότητα.
Για ένα χάδι και μια αγκαλιά.
Για μια σταγόνα αίμα των ηρώων και των ενόχων.
Για ένα παιδικό χαμόγελο.
Για μια ανάσα σε δροσερό αέρα σαν από παράθυρο παιδικών μας χρόνων.
Για ένα φιλικό άγγιγμα και μια ανθρώπινη ζεστασιά.
Για αυτή την φωτοβολίδα μέσα στο άχρονο σύμπαν που λέγεται ζωή.
Για αυτή την ομορφιά της ματαιότητας αλλά και της ατέρμονης ροής.
Ας δώσουμε μια φορά τα χέρια και ας κρατηθούμε σφιχτά.
Ίσως τότε κοπάσει ο πόλεμος που έχουμε μέσα μας.
Ίσως τότε συμφιλιωθούμε με το ‘θάνατο’ και τον ‘εχθρό’…και…
Ίσως τότε ένα καινούργιο φως να λάμψει στις ψυχές και να καλύψει
σαν καλοπλυμένο μυρωδάτο σεντόνι και σαν μητρικό χάδι τις πληγές,
και τους φόβους που μας κάνουνε να τρέχουμε σαν αγρίμια
και να ξεσκίζουμε τις σάρκες μας….
Αγαπητή ανώνυμη!
Αν και για μένα δεν είσαι καθόλου ανώνυμη και οι δυο μας γνωριζόμαστε πολύ καλά και αληθινά, πάντα καταφέρνεις να με κάνεις να μαθαίνω συνεχώς από σένα και είναι τιμή μου που σε γνωρίζω.
Δεν έχω να προσθέσω τίποτα στην τοποθέτησή σου, παρά μόνο να σε ευχαριστήσω που ανταποκρίθηκες στο κάλεσμά μου και μοιράστηκες τους προβληματισμούς σου με μένα και με τους λοιπούς γνωστούς αγνώστους... Προβληματισμούς που θα πρέπει να έχουμε όλοι μας, αν θέλουμε και ελπίζουμε σε έναν καλύτερο κόσμο... Δε θέλουμε να αλλάξουμε τον κόσμο. Θέλουμε να αλλάξουμε εμείς!
Σ' ευχαριστώ και πάλι! Η παρουσία σου είναι ένα πανέμορφο ποίημα! (και κυριολεκτικά!)
Αγαπητέ Θέμη, σήμερα είδα το blog σου, (χάρηκα, καλά τα λες σε γενικές γραμμές) και σου αντιγράφω ένα απόσπασμα από άρθρο ενός καθηγητή:
"Το ελλαδικό κράτος (...) ταλαντεύεται μεταξύ του αψυχολόγητου τσαμπουκά και της πλήρους παθητικότητας: πυροβολεί εκεί που δεν πρέπει, ολιγωρεί εκεί που χρειάζεται ακαριαία δράση. Υπεραναπληρώνει την ανεπάρκειά του με άλογες κρίσεις αυταρχικού παροξυσμού έναντι των πολιτών του – είτε τους βασανίζει γραφειοκρατικά, είτε τους σκοτώνει ενεργητικά, είτε τους οδηγεί στο θάνατο παθητικά (με τις αβλεψίες του). Ένα είναι σίγουρο: αυτό δεν είναι κράτος, η συνύπαρξη σε αυτή τη χώρα δεν συνιστά κοινωνία."
Συμπέρασμα δικό μου: κράτος δεν υπάρχει και ο έλληνας είναι μαλάκας, όλοι είμαστε. Τώρα, τι κάνουμε για να σωθούμε, να επιβιώσουμε; λέω, ο καθένας ό,τι μπορεί, ό,τι καλύτερο μπορεί. Με την ευχή να βρεθούν τρόποι να ενώσουμε τις ατομικότητές μας σε κοινούς "αντιδραστικούς" δρόμους, δημιουργικότερους απ' αυτόν που περπατάμε τώρα. Σίγουρα το να κάθεσαι να παρατηρείς και μόνο, χωρίς δράση, είναι ανώφελο. Οι καναπεδάρχες σίγουρα δε θα σώσουν την κατάσταση. Ποιοί; Ίσως μια μικρή μη κερδοσκοπική ομάδα ανθρώπων, ίσως όσοι δουλεύουν συνειδητά, ίσως όσοι αντιδρούν, ίσως μια τρομοκρατική οργάνωση, ίσως εσύ, ίσως εγώ... Ένας, ένας και όλοι μαζί. Τι μπορείς να πεις όμως για μια γενιά που μεγαλώσαμε και μάθαμε να έχουμε τα πάντα έτοιμα; που δε στερηθήκαμε; που δεν ιδρώσαμε, για να μάθουμε να κερδίζουμε έστω τα στοιχειώδη της επιβίωσής μας; και τώρα που πρέπει να πολεμήσουμε; ακόμα και για την ίδια την επιβίωσή μας; που πρέπει να στερηθούμε, εμείς οι ευνοημένοι και καλομαθημένοι; ποιός μπορεί να μην πάει goody's και να τη βγάλει με ψωμάκι, ελίτσες και τυράκι που του το έστειλε η γιαγιά του από το χωριό; μπορεί να το κάνει κανείς; για δες την πιστωτική σου, το λογαριασμό κινητού, τη σαββατιάτικη κραιπάλη με την παρέα, τα όνειρα επαγγελματικής επιτυχίας που συνθίβονται από την άθλια πραγματικότητα και αποτυπώνονται στο σχήμα του κώλου στον καναπέ σου... τι λέμε! καλή προσπάθεια πάντως σε όποιον βγάλεις τι άκρες του. μια καλή αρχή; πετάς καναπέ και τηλεόραση. κάτι είναι κι αυτό.
Αγαπητέ/αγαπητή φίλε/φίλη,
Κατ' αρχήν σ' ευχαριστώ πολύ για το post σου και καλώς ήρθες :-).
Συμφωνώ εν μέρη με το άρθρο του καθηγητή. Στην τελευταία πρόταση "...η συνύπαρξη σε αυτή τη χώρα δεν συνιστά κοινωνία" θα ήθελα να προσθέσω και την προσωπική μου άποψη, πως ούτε η συνύπαρξη βλέπω! Η καχυποψία που έχουμε όλοι απέναντι σε όλους, ο φόβος, η αδιαφορία κλπ, μας κάνουν να συνυπάρχουμε μόνο με τον εαυτό μας!!!
Τώρα, στο ότι δεν υπάρχει κράτος και κατά πόσο ο Έλληνας είναι μαλάκας είναι μια μεγάλη συζήτηση... Κατά καιρούς κι εγώ έτσι νιώθω, αλλά πολλές φορές αναρωτιέμαι πως αν μια τέτοια παραδοχή ισχύει, τότε εκτός από το ότι τα ισοπεδώνουμε και τα μηδενίζουμε όλα, παραδεχόμαστε εμμέσως και τη δική μας ανικανότητα και ευθύνη για την κατάσταση που έχει ήδη δημιουργηθεί.
Δε θέλω να πιστεύω ότι δεν υπάρχει κράτος. Όπως δε θέλω να πιστεύω ότι δεν υπάρχουν ιδεολόγοι και άνθρωποι ικανοί σε όλους τους πολιτικούς χώρους (και έξω από αυτούς). Το θέμα είναι αν υπάρχουν λύσεις στα προβλήματα κι αν υπάρχει η θέληση για αλλαγή. Κι εκεί έρχονται τα διλλήματα και η ατομική ευθύνη. Το παράδειγμα των αρχι-συνδικαλιστών που γίνονται βουλευτές δεν είναι κατακριτέο, αρκεί να μην αλλάζουν απόψεις και ξεχνούν αυτά που έλεγαν όταν πάρουν την "εξουσία" στα χέρια τους. Το ίδιο κάνει σχεδόν ο καθένας. Φωνάζει και αντιδρά, μέχρι να βολευτεί, μέχρι να εξασφαλιστεί ο ίδιος.
Δεν ξέρω αν αυτό οφείλεται στο πόσο καλομαθημένοι είμαστε και στο ότι έχουμε συνηθίσει να τα βρίσκουμε όλα έτοιμα (κι εγώ ως ένα βαθμό καλομαθημένος ήμουν και είμαι), αλλά πρόσεξε μην παρεξηγηθείς και φτάσουμε και στο άλλο άκρο!
Δηλαδή θα πρέπει να ζήσουμε κατοχές και πολέμους για να "πάρουμε το μάθημά μας";;; ή μήπως θα έπρεπε να έχουν τύψεις όσοι είχαν την "τύχη" ή την "ατυχία" οι γονείς τους να κατάφεραν να φτιάξουν μια περιουσία που τους πρόσφερε μια καλύτερη ποιότητα ζωής στους ίδιους και στα παιδιά τους;
Κοινώς, διαφωνώ με την προσέγγιση του θέματος από αυτήν την οπτική, την οποία θεωρώ και "ύποπτη" και επικίνδυνη...
Σαφώς και θα πρέπει να λαμβάνουμε υπόψη τις συνέπειες όταν υπερκαταναλώνουμε χωρίς να έχουμε την οικονομική δυνατότητα και καταχρεωνόμαστε στις πιστωτικές και τα δάνεια, εκεί έχει ο καθένας προσωπική ευθύνη, αλλά σήμερα μιλάμε για μια εντελώς διαφορετική κατάσταση.. Πολύ πολύ πιο δυσάρεστη! Μιλάμε για το γεγονός ότι ενώ είμαστε μια πολύ μικρή χώρα, ΔΕΝ ΠΑΡΑΓΟΥΜΕ ΤΙΠΟTΑ!! Άχρηστες οι γνώσεις μας, άχρηστα τα πτυχία μας, άχρηστες οι θεωρίες μας! Δεν υπάρχουν δουλειές, δεν υπάρχουν χρήματα, δεν υπάρχουν κίνητρα, δεν υπάρχουν προοπτικές! Κι ακόμα δεν είδαμε τίποτα, από τα πολλά που σε λίγο καιρό δε θα υπάρχουν κι αυτά...
Δεν θέλω ούτε να σώσω ή να αλλάξω τον κόσμο, ούτε ξέρω πως θα βγούμε από το αδιέξοδο.. σαν χώρα! Δεν πίστευα ποτέ στους μεγάλους ηγέτες και λαοπλάνους, αλλά σε πολιτικές με πρόγραμμα και σχέδιο. Δηλαδή σε καμία μέχρι τώρα!
Θέμης
Υ.Γ. Και την τηλεόραση οκ, να την πετάξω, αλλά τον καναπέ μου με τίποτα! Γίνεται και διπλό κρεβάτι ενίοτε :-)
Έχεις πολύ δίκιο φίλε.
Και όπως "λέει" και ένας άλλος αγαπημένος φίλος:
"«Αν τρέμεις από αγανάκτηση για κάθε αδικία, είσαι σύντροφός μου....Οι πραγματικοί επαναστάτες δεν κυκλοφορούν με κουκούλες, για έναν επιπλέον λόγο: Γιατί τον καιρό της επανάστασης ο λαός θα πρέπει να αναγνωρίζει στα πρόσωπα των επαναστατών την πρωτοπορία του.
Ο λαός δε θεωρεί τιμή του να συναναστρέφεται με κουκουλοφόρους»"
Για αυτό "γουστάρω" τους πιτσιρικάδες που κυκολοφορούν με πρόσωπο "σπαθί" που λέει και ο φίλος μου ο Στέλιος.
Γεια σου Θέμη!
Οι συγκεκριμένες κινητοποιήσεις, στην καλύτερη και αγνότερη εκδοχή τους (αν εξαιρέσουμε τους διάφορους χούλιγκαν που βγήκαν στο δρόμο για χαβαλέ) μου θυμίζουν τον Τελευταίο Σαμουράι. Κατάνα εναντίον πυροβόλων, δηλαδή χαμένη υπόθεση και μάλιστα, στην συγκεκριμένη περίπτωση, χωρίς καν τον ηρωισμό ενός ένδοξου θανάτου, αλλά εντελώς εκ του ασφαλούς. Το μόνο που μένει είναι η εκτόνωση των αρνητικών συναισθημάτων, η έκφραση ενός παλληκαρισμού που ανήκει σε άλλες εποχές και η ψαυδαίσθηση ότι "κάτι κάναμε για να διορθώσουμε τα πράγματα". Ο κόσμος έχει προχωρήσει πάρα πολύ από την εποχή της Κομμούνας του Παρισιού. Οι άνθρωποι όλου του κόσμου πρέπει να σταματήσουν να είναι βλάκες, να ανοίξουν τα μάτια τους και να ανασκουμπωθούν να αναλάβουν οργανωμένες και συστηματικές δράσεις με μακροπρόπθεσμα μεν, αλλά σίγουρα και στέρεα αποτελέσματα. Γιατί στην εποχή του παγκοσμιοποιημένου κεφαλαίου, όσο ο ινδός, ο κορεάτης και ο κινέζος δουλεύουν σα σκλάβοι για 300 ευρώ το μήνα, το να ελπίζει ο ευρωπαίος σε μείωση της ανεργίας, αξιοπρεπείς μισθούς και συντάξεις και κράτος πρόνοιας είναι μία φενάκη. Κι όσο ο άνθρωπος ζει μεροδούλι-μεροφάι και δάνεια στην πλατη, δεν πρόκειται ποτέ να αποκτήσει χρόνο, διάθεση και δύναμη να καταπολεμήσει τη διαφθορά.
Χρύσα
Γειά σου Χρύσα! Σ' ευχαριστώ για την τοποθέτησή σου, η οποία εκφράζει άλλη μια αξιόλογη άποψη στις ήδη αρκετές ενδιαφέρουσες που γράφτηκαν και διαβάστηκαν..
Τα λες πολύ ωραία και "ωμά", θα έλεγα εντελώς ορθολογιστικά! Αν και ουσιαστικά συμφωνούμε (και ο ειρωνικός τίτλος του θέματος που επέλεξα αποτυπώνει αυτό που περιγράφεις), επειδή όμως δε μου αρέσει να κατηγορώ και να χαρακτηρίζω το σύνολο το ανθρώπινου είδους, - γεγονός που μας οδηγεί στην εσωστρέφεια και το μηδενισμό -, ας αποστασιοποιηθούμε από τη γενικότητα που μας πληγώνει, κι ας σκεφτούμε, ο καθένας προσωπικά, πιο αισιόδοξα για τη ζωή και το μέλλον κι ας προβληματιστούμε για το τι μπορούμε να κάνουμε εμείς για να έχουμε τουλάχιστον τη συνείδησή μας καθαρή!
Και ναι, συμφωνώ ότι θέλουμε αξιοπρεπείς μισθούς και ένα καλύτερο βιοτικό επίπεδο και αφθονία υλικών και καταναλωτικών αγαθών για τους εαυτούς μας, αλλά στην προσπάθειά μας αυτή, ξεχνάμε κάτι πιο σημαντικό.. τις ανθρώπινες αξίες.. Αυτές που ΔΕΝ πρέπει να ξεχνάμε, αυτές για τις οποίες πρέπει να ζούμε! Γιατί χωρίς αυτές, ούτε ευτυχισμένοι μπορούμε να είμαστε, ούτε πολιτισμό έχουμε.. Γιατί χωρίς αυτές δεν υπάρχουμε... δε θα υπήρχαμε...
Γεια σου Θέμη
Ως γνήσιος εκπρόσωπος της γενιάς των slackers έγραψες το μικρό μας μανιφέστο. Για άλλη μια φορά η γενιά μας βρίσκεται εκτός τόπου, αλλού. Πολύ γέροι για να επαναστατήσουμε. Πολύ λίγο δημιουργημένοι σε σχέση με την ηλικία και της υποχρεώσεις μας για να ασχοληθούμε με το κοινό καλό. Πολύ νέοι για να έχουμε σημαίνοντα λόγο στα πράγματα. Πολύ ανισόρροποι και ασταθείς στις προσωπικες μας σχέσεις για να αποτελέσουμε τις συντηρητικές μεσοαστικές δομές αδράνειας του παρελθόντος. Πολύ δεμένοι μεταξύ μας αλλά ποτέ όλοι μαζί σαν ομάδα, πάντα ο καθένας στα αυστηρά όρια της ατομικότας και μοναχικότητάς του. Πολύ υποψιασμένοι, πολύ βαριεστημένοι και πολύ λίγο ρομαντικοί, ενθουσιώδεις και ανόητοι για να φανατιστούμε και να ξεσπάσουμε ενθουσιωδώς με σημαίες και με ταμπούρλα την δίκαιη οργή μας. Πολύ άσχετοι με το ο,τιδήποτε. Η επανάσταση ανήκε στην ένδοξη και πληθωρική γενιά του πολυτεχνείου που έφαγε με χρυσά κουτάλια και τώρα συνεχίζει να χτίζει το μύθο της στο ρόλο του ένθερμου πατρώνα και υποστηρικτή της κάθε επανάστατικόμορφης επικαιρότητας από θέσεις πλούτου και ισχύος και στην καινούρια γενιά που ζει πλουσιοπάροχα με σπόνσορα και ανησυχεί γι αυτό που ΘΑ αντιμετωπίσει. Εμείς δεν έχουμε να πούμε τίποτε και σε τελική ποτέ δεν είχαμε. Στην πιο γελοία μας εκδοχή είμαστε Τσίπρες, πουλαίν των Αλαβάνων. Και στη συνηθέστερη εκδοχή μας είμαστε αυτοί που από πολύ νωρίς έκρυψαν με φροντίδα περισσή τις ανθρώπινες αξίες κάτω από αλλεπάλληλα στρώματα ατομικότητας και ιδιώτευσης, μακρυά από την λάσπη και την αποβλάκωση της κοινής θέας και της μαζικοποίησης.
Χρύσα
Γειά σου Χρύσα,
Δεν έχω να προσθέσω τίποτα στο δεύτερο σχόλιό σου... Απλά σ' ευχαριστώ που με προβλημάτισες... Ελπίζω να το ξανακάνεις, αν και όταν μου ρθει να ξαναγράψω...
Δημοσίευση σχολίου